Δευτέρα, Δεκεμβρίου 31, 2007

Καινούρια αρχή....


Φεύγει λοιπόν σε λίγες ώρες το 2007, και έρχεται -όπως πάντα με τυμπανοκρουσίες-ο καινούριος χρόνος.

Από πολλούς ανθρώπους ακούμε ότι την καινούρια χρονιά θα κάνουν μια καινούρια αρχή, θα προγραμματίσω τα πράγματα διαφορετικά.Περιμένουμε δηλαδή την πρώτη μέρα του χρόνου, για να πάρουμε κάποιες αποφάσεις.Σαν να μην μπορούμε να τις υλοποιήσουμε κάποια άλλη μέρα του χρόνου.

Έχουμε έτσι την ψευδαίσθηση ότιι κάνουμε ένα ξεκίνημα και ότι όλα πια θα αλλάξουν, όλα θα είναι διαφορετικά και τίποτα ίδιο όπως πριν.Στην ουσία να εξαγνίσουμε τα πρόσφατα λάθη μας.Να τα "διαγράψουμε" και να πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων...

Αυτό όμως που μας ξεφεύγει είναι ότι η σημερινή μέρα, είναι μία μέρα όπως οι άλλες.Τίποτα στην ουσία δεν αλλάζει.Μια εντύπωση που δημιουργείται-ίσως τεχνηέντως-για να καλύψουμε κάποια λάθη.Είναι ίσως μια ευκαιρία ...

Καλή αρχή σε όλους λοιπόν...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 24, 2007

Χριστουγεννιάτικη φρενίτιδα...


Τέτοιες μέρες, συνηθίζεται να γράφουμε τις κλασικές ευχές μεταξύ μας.Προσωπικά μεγαλύτερη εντύπωση προξενεί, η γενική φρενίτιδα που επικρατεί στις καταναλωτικές συνήθειες.

Είναι γνωστό ότι αυτές τις μέρες,όλοι θέλουμε να περάσουμε με μία σχετική άνεση.Αυτή η άνεση όμως μεταφράζεται σε άγχος και και καταπίεση.Να δείξουμε ότι εμείς κάναμε το πιο "πλούσιο" τραπέζι(τις άλλες μέρες τρώμε Σπαρτιάτικα βλέπετε...), φορέσαμε τα πιο "λαμπερά" ρούχα και γενικά περάσαμε μια πιο "λαμπερή" βραδιά...

Είναι βλέπετε η ψευδαίσθηση που έχουνε ανάγκη να ζήσουν μερικοί, θέλοντας έτσι να ξεφύγουν από την μίζερη καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά.Το αποτέλεσμα είναι όλο αυτό το μαρτύριο, για το κυνήγι της πρόσκαιρης ευτυχίας να το συναντάς σχεδόν παντού...

Στο σούπερ μάρκετ, όπου αλαφιασμένοι καταναλωτές-παίζοντας τα "συγκρουόμενα" με τα καροτσάκια τους-τρέχουν σε όλα τα τμήματα για να βρούνε τον τέλειο "σολομό" (sic!!!), το πιο εκλεπτυσμένο-για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι-κρέας,κρασί "...από τα πιο ακριβά" (έτσι το έχω ακούσει να λένε, άλλωστε πολλές φορές δεν ξέρουν την ονομασία).

Στα καταστήματα ρούχων, όπου ψωνίζουν για τα Χριστούγεννα -και την Πρωτοχρονιά-ενώ οι ντουλάπες τους είναι ήδη γεμάτες από ρούχα, αλλά βλέπετε όταν η "περίστασις το απαιτεί...", πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε "λαμπεροί" (έτσι λένε τα περιοδικά μόδας , και όχι μόνο αυτά)

Στο τέλος, η μεγάλη απάτη.Τα καταστήματα παιχνιδιών.Παιχνίδια -αμφιβόλου ποιότητας και πρακτικής-σε απίστευτα υψηλές τιμές, με γονείς προβληματισμένους από τις ψηλές τιμές, αλλά "υποχρεωμένοι" να εκπληρώσουν την επιθυμία του μικρού τους...

Για αυτό πολλές φορές, μετά το τέλος των γιορτών ακολουθεί ένα είδος κατάθλιψης, κατανοώντας ότι ΟΛΑ αυτά που έγιναν ήταν τελικά στιγμές γεμάτες ψεύτικης χαράς και εξαναγκαστικής ευτυχίας.Μένουμε κενοί και αποτελειωμένοι, από το ψεύτικο όραμα που μας έπεισαν ότι θα ζήσουμε,αλλά εμείς φυσικά δεν το ζήσαμε...

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ να έχετε...

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 13, 2007

15 λεπτά αξιοπρέπειας...

Είαναι μία πολύ καλή αρχή αυτή, που προγραμματίστηκε εναντίον της ΔΕΗ. Σήμερα στις 12 το μεσημέρι, καλούμαστε όλοι να κατεβάσουμε τον γενικό διακόπτη για 15 λεπτά.Να κατεβάσουμε λοιπόν τον διακόπτη , και να ανεβάσουμε -έστω και για λίγο - την αξιοπρέπεια μας...

Μια αξιοπρέπεια, που αυτό το αδηφάγο κράτος την έχει καταρρακώσει και ευτελίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό.Επειδή σε θεωρεί σαν την αγελάδα που πρέπει να αρμέγει, δίνοντας όμως την ελάχιστη τροφή για να ζήσει.

Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι με την κίνηση αυτή η ΔΕΗ θα "ζημιωθεί" για αυτά τα 15 λεπτά που δεν θα καταναλώσουμε ηλεκτρικό ρεύμα.Απλά το κέρδος θα είναι ότι θα δυναμώσει και θα γίνει συνείδηση το "ρεύμα" της αντίστασης και της διαμαρτυρίας, απέναντι σε κάθε κρατική αυθαιρεσία.

Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να εστιάσουν οι διάφορες καταναλωτικές οργανώσεις. Να δημιουργηθεί δηλαδή ένα ισχυρό υπόστρωμα όπου θα μπορέσουν να στηριχθούν χωρίς κλυδωνισμούς και άλλες ενέργειες , ίσως πιο δυναμικές...

Καλή αντίσταση λοιπόν φίλοι συν-καταναλωτές, τα 15 λεπτά που μας αξίζουν ας τα έχουμε σήμερα...

Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2007

12/12...


Λένε ότι αύριο θα είναι μια κρίσιμη μέρα.Μια μέρα ορόσημο, σχετικά με τις εξελίξεις που δρομολογούνται όσον αφορά το ασφαλιστικό.Το οποίο αφορά πάρα πολλούς, και όχι λίγους.
Αυτοί οι "πολλοί' λοιπόν-όπου μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ-είναι που ανησυχούν για το μέλλον τους.Δεν μιλάμε βέβαια για το επαγγελματικό κυρίως μέλλον ,αλλά για την δυνατότητα που θα έχουν στο μέλλον, να μπορούν να παίρνουν μια σύνταξη η οποία να καλύπτει τις στοιχειώδεις ανάγκες που θα έχει ο καθένα ς μας ,όταν θα φτάσει εκείνη η ώρα, να αποσυρθούμε από την ενεργό επαγγελματική δράση...
Το ερώτημα που τίθεται όμως, είναι αν θα έχουμε την ψυχική και σωματική δύναμη να μπορούμε να είμαστε "ωφέλιμοι" και αποδοτικοί στον εκάστοτε εργοδότη-το χρονικό διάστημα- λίγο πριν την σύνταξη έτσι ώστε να κατοχυρώσουμε το δικαίωμα, σχετικά με την συμπλήρωση των απαραίτητων ενσήμων.
Το πιο αξιοσημείωτο του συγκεκριμένου νομοσχεδίου είναι ότι -συνομιλώντας με αρκετούς- συνένωσε διαφορετικές μάζες ανθρώπων από διάφορα κοινωνικά στρώματα, τα οποία δεν είχαν μέχρι τώρα και πολλά κοινά επαγγελματικά σημεία και κουλτούρα.
Ελπίζω λοιπόν όχι τόσο σε μια μαζική απεργία- αυτήντην θεωρώ δεδομένη-αλλά στην κατανόηση των κοινών προβλημάτων που έχουμε όλοι οι εργαζόμενοι, αλλά και στον κοινό αγώνα για την αντιμετώπιση αυτών.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2007

Beowulf και τρισδιάστατη εικόνα...


Το περασμένο Σάββατο, δόθηκε η ευκαιρία να δω την φημισμένη ταινία Beowulf. Μια ταινία γεμάτη όχι μόνο από ψηφιακά εφέ, (άλλωστε αυτά ποτέ δεν με συγκινούσαν...) αλλά με εικόνα ποιότητας 3D.
Aυτή η εικόνα λοιπόν, δίνει μια φοβερή αίσθηση όσο αφορά την παρακολούθηση της ταινίας.Μια ταινία με σενάριο- σχετικά- προβλέψιμο, επικό και με παγανιστικούς χρωματισμούς σε αρκετά σημεία.
Ένα σενάριο που -ίσως- λίγοι πρόσεξαν, γιατί όλοι σχεδόν αφεθήκαμε στην μαγεία της τρισδιάστατης εικόνας.Έτσι λοιπόν, βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα ήρθαν αυθόρμητα στο μυαλό διάφορες σκέψεις.
Σκέψεις πάνω στο "κλασικό" κινηματογράφο που βλέπουμε μέχρι τώρα (με τα θετικά και τα αρνητικά του) αλλά και στον ¨μελλοντικό" ψηφιακό-τρισδιάστατο κινηματογράφο, που θα κυριαρχήσει-είναι σίγουρο-στα επόμενα χρόνια...
Ίσως είναι παρακινδυνευμένο, να βγάλουμε αυθόρμητα και αυθαίρετα συμπεράσματα τονίζοντας τα υπέρ ή τα κατά.
Αυτό άλλωστε δεν γίνεται σε κάθε τομέα, όπου η τεχνολογία είναι το κυρίαρχο στοιχείο ?Το θεμελιώδες στοιχείο όπου κάθε αντικείμενο, παίρνει διαφορετικές διαστάσεις και μάλιστα σε μικρό χρονικό διάστημα...?
Το σίγουρο είναι ότι ο κινηματογράφος θα αλλάξει, και δεν θα είναι ίδιος με τον τωρινό...
Δεν μένει παρά να περιμένουμε τις εξελίξεις, και να κρίνουμε.

Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2007

Προσωπικά δεδομένα


Το ερώτημα που κυριαρχεί στις μέρες μας : "Είναι ασφαλή τα προσωπικά μας δεδομένα...?".
Την απάντηση δεν ξέρω ποιος την γνωρίζει...
Οι περισσότεροι πάντως-συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό μου-πιστεύουν ότι τα προσωπικά μας δεδομένα βρίσκονται σε χέρια -και διαθέσεις- πολλών "διαφορετικών" ανθρώπων, οι οποίοι είναι έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουν κατά το δοκούν...
Για χρήσεις τις οποίες δεν μπορούμε να ελέγξουμε, αλλά ούτε και να αποτρέψουμε.
Ίσως ούτε να ξέρουμε ότι τα "αληθινά" προσωπικά μας δεδομένα, τα χειρίζονται κάποιοι για κάποιους λόγους που δεν θα μάθουμε ποτέ...Να γίνεται δηλαδή η ζωή μας, ένα κομμάτι παζλ... ένα κακόγουστο παζλ με το οποίο θα παίζουν, αλλά και θα το εκμεταλλεύονται σε διάφορες περιστάσεις...
Aυτό είναι το σημείο στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε ΟΛΟΙ και να προασπίσουμε την προσωπική μας ζωή , αλλά πάνω από όλα την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μας...

Σάββατο, Νοεμβρίου 17, 2007

Ασέλγεια στη φύση...


Με την διαδικασία του "κατεπείγοντος", λοιπόν η παραχώρηση 2.600 στρεμμάτων στην περιοχή της Ζαχάρως-όπου υπήρξε ολοκληρωτική καταστροφή, το περασμένο καλοκαίρι από τις πυρκαγιές-για τουριστική ανάπτυξη...
Το γεγονός βέβαια, ότι είχε ενταχθεί στο πρόγραμμα Natura δεν σήμαινε τίποτα για αυτούς.Ποιοι είναι οι αυτοί...? Το Υπουργείο οικονομίας και Οικονομικών.Είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την τσιμεντοποίηση της περιοχής.Μια περιοχή όπου θα έπρεπε να είναι το πρότυπο αναδάσωσης και για τις υπόλοιπες.
Μάλλον, πρότυπο οικολογικής υποβάθμισης θα γίνει...
Ντροπή τους...!

Κυριακή, Νοεμβρίου 11, 2007

Καριέρα και ποιότητα ζωής...


Είναι-πιστεύω- από τις χαρές της ζωής, οι συναντήσεις με φίλους τους οποίους δεν βλέπεις συχνά αλλά δεν τους ξεχνάς, και προσπαθείς πάντα να τους δεις και να τα πεις "από κοντά" μαζί τους.
Μια τέτοια συνάντηση υπήρξε λοιπόν το περασμένο Σάββατο, σε ένα από τα πολύ ωραία και χαμηλών τόνων καφέ, που υπάρχουν στην Θεσσαλονίκη.Ένα μεγάλο μέρος της συζήτησης αφιερώθηκε στα προβλήματα που συναντά ο σύγχρονος εργαζόμενος...
Ένα από αυτά, είναι η αφόρητη πίεση που δημιουργεί η εκάστοτε εργοδοσία και ο ελάχιστος χρόνος ως αποτέλεσμα αυτής.Αρκετοί-ίσως- θα συμφωνήσετε με την επισήμανση αυτή, η οποία ζητάει όμως και την δική της εξήγηση.Μια εξήγηση που χρειάζεται να δοθεί περισσότερο στους ίδιους τους εαυτούς μας.
Φτάσαμε λοιπόν στο συμπέρασμα-το οποίο συμπίπτει και με αντίστοιχες θέσεις άλλων συνομήλικων μας-ότι τελικά η "καριέρα" είναι μια ψευδαίσθηση, ένα ψεύτικο όραμα που σε μπολιάζουν στην αρχή ιδίως του επαγγελματικού σου βίου, έτσι ώστε να γίνεις στην ουσία ένας σκλάβος της, παντοτινά υποταγμένος σε αυτήν.Μια καριέρα γεμάτη αμέτρητο άγχος, ατέλειωτες υποχωρήσεις -παραχωρήσεις και ελάχιστο προσωπικό χρόνο...
Το θέμα είναι να το καταλάβει κάποιος -έστω και αργά- και να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις,όπως έκανε και ο συγκεκριμένος φίλος.Λιγότερη δουλειά-χωρίς την μανία της "επιτυχημένου μάνατζερ"-και περισσότερος χρόνος για τους εαυτούς μας...
Τελικά, είναι ίσως μονόδρομος η λύση αυτή για κάθε άνθρωπο που δεν θέλει να χάσει την αξιοπρέπεια αλλά και την αυτοεκτίμηση του.
Σας προτρέπω λοιπόν να πιείτε και εσείς, έναν αντίστοιχο καφέ με κάποιον φίλο.
Τον χρόνο θα τον βρείτε, είμαι σίγουρος...

Σάββατο, Νοεμβρίου 03, 2007

Εξετάσεις 1ο μέρος,τέλος...


Τέλειωσαν λοιπόν και τα μαθήματα, για το πρώτο μέρος της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος για φαρμακοποιούς...
Υπήρξε επιτυχία ως προς το αποτέλεσμα, η οποία γίνεται ακόμη πιο μεγάλη, αν αναλογιστεί κανείς ότι το διάβασμα έγινε κάτω από αντίξοες συνθήκες...Ο χρόνος λιγοστός (λόγω δουλειάς),η οικογένεια να πιέζει,τα μαθήματα (εργαστηριακά χωρίς καθορισμένη ύλη) σχεδόν άγνωστα...Το αποτέλεσμα είναι όμως που μετράει.
Όμως, δεν θα μπορούσαν να μείνουν ασχολίαστες οι εντυπώσεις, από το Ελληνικό Δημόσιο μπάχαλο που επικρατεί-και σε αυτόν τον χώρο-στις υπηρεσίες της Νομαρχίας αφού εκεί υπαγόμαστε πια διοικητικά.
Καταρχήν, δεν γίνεται ΚΑΜΙΑ ταυτοποίηση των υποψηφίων που καλούνται να δώσουν εξετάσεις.Συγκεκριμένα δεν μας ζητήθηκε ΚΑΜΙΑ φορά η αστυνομική μας ταυτότητα ή κάποιο άλλο Δημόσιο έγγραφο, που να πιστοποιεί τα αληθινά μας στοιχεία.Δηλαδή θα μπορούσε ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ να λάβει μέρος στις εξετάσεις, και να δώσει στο τέλος το δικό μου το όνομα...
Για τα ωράρια τα οποία είχαν ανακοινωθεί, φυσικά και δεν τηρούνταν, θα ήταν παράξενο αν τηρούνταν...
Οι αίθουσες δεν έφταναν -αν και ήξεραν τον αριθμό των υποψηφίων από πριν- οπότε μέχρι και την τελευταία στιγμή ψάχναμε αίθουσες.Φανταστείτε ότι στην ομάδα που ήμουν το γραπτό μέρος το κάναμε ΟΡΘΙΟΙ, και η κόλλα Α4 να ακουμπάει πάνω στον ΠΑΓΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ.
Για τις αλλαγές στα ωράρια, είναι περιττό να πω ότι τις μαθαίναμε από "σπασμένο τηλέφωνο" μεταξύ μας...
Άλλη μια τραγική εικόνα της Δημόσιας διοίκησης σε όλο της το μεγαλείο.
Τελικά αυτή η χώρα πορεύεται όντως, με αυτόματο πιλότο...

Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2007

Ελάχιστος χρόνος


Είναι αλήθεια ότι οελεύθερος χρόνος μου, είναι ελάχιστος τελευταία...
Η αιτία είναι, ότι διαβάζω για να δώσω στις εξετάσεις για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος (Φαρμακοποιός), με αποτέλεσμα να είμαι συνεχώς πάνω από σημειώσεις και βιβλία...Για τις συγκεκριμένες εξετάσεις-όπως και για τα "κλειστά επαγγέλματα- θα επεκταθώ μιαν άλλη φορά, για να δώσω τις πραγματικές διαστάσεις των συντεχνιών και κλειστών clubs που βασανίζουν τους πολίτες...
Ελπίζω σε μια καλή απόδοση,αλλά και σε περίπτωση που δεν θα υπάρξει θετικό αποτέλεσμα θα ξαναπροσπαθήσω...

Υ.Γ. είναι καταπληκτικό, πως αντιμετωπίζω πια τέτοιου είδους καταστάσεις, σχετικά με τις εξετάσεις.Με περισσότερη ωριμότητα και χαλαρή διάθεση πια...

Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2007

Πετρέλαιο και ενεργειακή κρίση...


Ορμώμενος, από την απότομη μεταβολή του καιρού-και ακούγοντας κάποιους σχολιασμούς-μου ήρθανε στο μυαλό κάποιες ,απλές κατά την γνώμη μου σκέψεις που ζητάνε-όπως είναι λογικό-και τις αντίστοιχες απαντήσεις τους.
Το πρόβλημα λοιπόν, με την χρήση του πετρελαίου δεν είναι των τελευταίων χρόνων.Ίσως να επιδεινώθηκε αλλά από πάντα υπήρχαν εντάσεις , σχετικά με την τιμή του βαρελιού και για τις επιπτώσεις του στο περιβάλλον.Το ερώτημα λοιπόν, που μου δημιουργήθηκε είναι το εξής : Αφού υπάρχουν τόσες εκμεταλλεύσιμες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας -ενδεικτικά είναι η αιολική,υδροηλεκτρική ,ηλιακή ενέργεια, βιοκαύσιμα και άλλες μορφές- γιατί πολλές κυβερνήσεις-και ιδιαίτερα η δική μας- δεν θεσπίζει τα κατάλληλα μέτρα για την υποχρεωτική παραγωγή ,διάθεση και χρησιμοποίηση τους από τους πολίτες...?
Στην ουσία,οι πολίτες αυτοί θα είναι οι καταναλωτές από τους οποίους θα έχουν οικονομικά οφέλη, αλλά συγχρόνως και καθαρότερο περιβάλλον για όλους μας...
Ναι, για όλους.Ακόμα και για αυτούς, που προσπαθούν να αποκομίσουν υπερκέρδη από την υποβάθμιση του περιβάλλοντος ,νομίζοντας ότι θα ξεφύγουν την τελευταία στιγμή και θα μετακομίσουν σε κάποιο άλλο πλανήτη, για να ζήσουν μια δεύτερη καθαρή ζωή...
Ελπίζω να μην πάει το-πονηρό(;)-μυαλό σας,ότι πίσω από όλα αυτά υπάρχουν τεράστια οικονομικά συμφέροντα...
Δεν θα την δεχόμουνα ποτέ ως απάντηση,άλλωστε εσείς δεν είστε προκατειλημένοι...
Απλά, είμαστε όλοι απηυδησμένοι...
Όλοι μας.

Σάββατο, Οκτωβρίου 13, 2007

Η εποχή Νταβατζήδων...


Η αφορμή για τον τίτλο, βρίσκεται σε ένα μέρος μιας συνέντευξης-σχετικά με την καινούρια του ταινία με τίτλο "να μου το υποσχεθείς"- που παραχώρησε ο σκηνοθέτης Εμίρ Κουστουρίτσα, για το περιοδικό Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας στις 7/10/2007, στον Νίνο Φενέκ Μικελίδη.
Ρωτάει λοιπόν ο δημοσιογράφος: "Μιας και αναφέρθηκε στους Νταβατζήδες, αλήθεια,είναι σήμερα ο καιρός τους;"
Η απάντηση του Κουστουρίτσα : "Ξέρεις, το πρόβλημα σήμερα είναι πως οι νταβατζήδες είναι παντού: στο ποδόσφαιρο, στην πολιτική,στις επιχειρήσεις.Γιατί σήμερα η κοινωνία λατρεύει ως μοναδικό θεό την επιτυχία.Βλέπεις ένα προαγωγό και λες,να ένας πολύ πετυχημένος ιδιοκτήτης μπορντέλου.Η ηθική έχει γίνει σχετική.Θέλησα, πάντως,στην ταινία μου να το παρουσιάσω σαν ένα αστείο"
Όταν διάβασα λοιπόν αυτήν την απάντηση, μου ήρθε στο μυαλό η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα.Η αποθέωση της επιτυχίας, με όποια μέσα και να επιτυγχάνεται.Στο μυαλό, να κυριαρχεί ο γρήγορος πλουτισμός.Ένας πλουτισμός, όμως ο οποίος δεν μπορεί να επιτευχθεί σε πολύ μικρό διάστημα,αλλά και για πολλούς δεν θα έρθει ίσως ποτέ...
Εκεί λοιπόν έρχεται, η κατάπτωση της ηθικής, μιας ηθικής που συνδέεται με τις ανθρώπινες αξίες, την προσωπική μας αξιοπρέπεια και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο μας.Το χειρότερο βέβαια, είναι ότι η νοοτροπία αυτή τείνει να νομιμοποιηθεί και να γίνει καθεστώς, στην καθημερινή μας σκέψη, να μας αλλοτριώσει και να γίνουμε και εμείς "στρατιωτάκια" της συγκεκριμένης ιδεολογίας.Στην ουσία, να γίνουμε οι ακραιφνείς υποστηρικτές των νταβατζήδων, με κρυφό όνειρο να μεταλλαχτούμε και εμείς, σε κάποια στιγμή-αν όχι, ίδιοι τουλάχιστον- σε "μικρούς νταβατζήδες"...
Πόσες φορές λοιπόν, δεν κάναμε και εμείς παρόμοιες σκέψεις, όπως αυτές που ανέφερε ο Κουστουρίτσα...
Πόσες φορές όμως, κατακρίναμε τους νταβατζήδες...?
Ελπίζω τις περισσότερες...

Τετάρτη, Οκτωβρίου 03, 2007

Ελεύθερος επαγγελματίας...


Σε συνέχεια λοιπόν του προηγούμενου post ήρθε η στιγμή να πω, ποια πρέπει να είναι η επιλογή κάποιου που πρέπει να δουλέψει για να βγάλει τα προς το ζην...
Η επιλογή θα πρέπει να είναι -κατά την γνώμη μου πάντα-του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑ. Ήδη από το επίθετο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, μπορεί κάποιος να κατανοήσει γιατί θα έπρεπε κάποιος να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα.
Ας προσπαθήσουμε όμως, να καταγράψουμε τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία , αρχίζοντας από τα δεύτερα.
Έλλειψη χρόνου, ίσως το πιο σημαντικό από όλα. Γίνεσαι όντως -τις περισσότερες φορές-"σκλάβος" της δουλειάς σου, δεν έχεις καθόλου προσωπικό χρόνο, αλλά ούτε και την ευχέρεια να περάσεις κάποιες στιγμές , τις οποίες θα σε χρειάζεται η οικογένεια σου-αλλά και τα αγαπημένα σου πρόσωπα- μαζίτους.Είναι ένα μεγάλο μειονέκτημα.Επίσης είναι και ο παράγοντας εφορία, γνωστό σε όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες ότι το κράτος-μέσω της εφορίας- για κάποιους άγνωστους (;) λόγους (που δεν θέλω να μπω στον κόπο να αναλύσουμε) αποκτά μία "συνεταιρική" σχέση μαζί σου, χωρίς βέβαια να σε ρωτήσει κανείς, αν το θέλεις.Για κάποιο παράξενο (;) λόγο ο "συνεταιρισμός" απενεργοποιείται όταν υπάρχει παθητικό στο οικονομικό σκέλος (γιατί άραγε...;)
Στα θετικά είναι η μεγαλύτερη οικονομική ευρωστία που έχει ένας ελεύθερος επαγγελματίας-σε σχέση με έναν μέσο μισθωτό-το οποίο δίνει (ας το παραδεχτούμε τελικά) μία "ασφάλεια" και μια άνεση, για να κάνεις κάποια πράγματα που σου αρέσουν.Ίσως να το θεωρήσετε αυτό, σαν "ωδή προς τον καταναλωτισμό", αλλά πόσοι από εμάς δεν θα ήθελαν να έχουν περισσότερα χρήματα για προσωπικές μας ανάγκες-όποιες είναι αυτές-και όχι για να σώσουμε κάποια παιδάκια που πεθαίνουν από την πείνα σε μια ξεχασμένη Αφρικανική χώρα.Ο πιο σημαντικός όμως παράγοντας είναι η "σιγουριά" που έχεις ότι θα μπορείς να πάρεις έστω σύνταξη από την δουλειά που είναι δική σου, ότι θα δουλεύεις χωρίς να πλανάται από πάνω σου απειλητικά η μεγάλη σπάθα της απόλυσης (έχω βλέπετε, και προσωπική εμπειρία...).
Τελικά, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι καλύτερα είναι να είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ, με προϋπόθεση βέβαια να θέλεις να δημιουργείς και να μην καθησυχάζεσαι, αλλά να διατηρείς "ανοιχτούς " τους ορίζοντες της σκέψης σου. Να είσαι πάντα έτοιμος για αλλαγές, που ίσως να σε κάνουν να βελτιώσεις όλους τους τομείς που αφορούν την δουλειά σου.
Θα μπορούσε κάποιος να γράψει και άλλες σκέψεις, πάνω στο συγκεκριμένο θέμα-σωστές και λανθασμένες-γιατί είναι πολύπλοκο, αλλά και απλό μαζί.Το σίγουρο όμως, είναι ότι πάντα θα είναι στο μυαλό μας και αντικείμενο συζήτησης για πολλούς.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 29, 2007

Μισθωτός ή ελεύθερος επαγγελματίας...;


Πόσες φορές δεν το έχουμε εμείς οι μισθωτοί αυτό το ερώτημα.Είναι αλήθεια ότι βασανίζει πολλούς, και γίνεται όλο και πιο πιεστικό ιδίως σε στιγμές έντασης με τον προϊστάμενο ή με κάποιο δύστροπο πελάτη...
Σε φτάνουν σε ένα σημείο όπου -τις πιο πολλές φορές- έχεις δώσει και την ψυχή σου στην δουλειά αλλά η ανταμοιβή- όχι μόνο η υλική αλλά και η ηθική- είναι μηδαμινή.Τότε, επανέρχεται λοιπόν το βασανιστικό αυτό ερώτημα...
Αν όμως καθίσεις και μιλήσεις, με αρκετούς ελεύθερους επαγγελματίες θα σου πουν οι περισσότεροι, "κάτσε στα αυγά σου καημένε...", και μετά θα σου αραδιάζουν όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά, με κυριότερο ίσως την έλλειψη χρόνου στην προσωπική τους ζωή...
Η απάντηση βέβαια-ενός μισθωτού- είναι ότι τουλάχιστον για τον ελεύθερο επαγγελματία, είναι πιο σίγουρο ότι θα πάρει την σύνταξη του ενώ ένας μισθωτός-χάριν ασφαλιστικού-είναι σχεδόν αδύνατον ότι θα μπορέσει να επιζήσει, στην ολοένα και πιο απαιτητική αγορά εργασίας.
Μια αγορά αδηφάγα, που συνεχώς σε πιέζει να δουλεύεις με ακόμη πιο γρήγορους ρυθμούς, αντιστρόφως ανάλογοι των ανθρωπίνων...
Δύσκολη η απάντηση, θα μπορούσε να πεις κανείς.Αν όμως, έχεις ξεκαθαρίσει τι θες από την ζωή σου τότε τα πράγματα είναι πολύ απλά.
Η συνέχεια, στο επόμενο...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 21, 2007

Ρουτίνα...


Σίγουρα όλοι μας-λίγο ή πολύ- σε κάποια στιγμή της επαγγελματικής μας ζωής, έχουμε αισθανθεί στο πετσί μας την ρουτίνα που δημιουργεί η καθημερινότητα.
Μια καθημερινότητα, που επαναλαμβάνεται άλλοτε με αργό βασανιστικό τρόπο και άλλοτε με πολύ γρήγορους ρυθμούς.Ρυθμούς τους οποίους δύσκολα μπορούμε να ελέγξουμε, γιατί γινόμαστε δέσμιοι τους.Είναι η ρουτίνα λοιπόν, που καταλαμβάνει το μυαλό μας και που μας κάνει να αισθανόμαστε ανικανοποίητοι και κενοί...
Πολλές φορές μάλιστα- ενώ έχουμε κάνει κάποια σημαντικά πράγματα-μας δημιουργείται η αίσθηση της αδράνειας.Μιας αδράνειας ψεύτικης και παραπλανητικής συνάμα.Που σου "ρίχνει" αρκετές φορές την διάθεση, και σου βγάζει αρνητικά συναισθήματα...
Από την άλλη πλευρά είμαστε-όλοι μας λίγο ή πολύ- ανικανοποίητοι.Ανικανοποίητοι και απαιτητικοί με τους εαυτούς μας , με την οικογένεια μας αλλά και με την κοινωνία ολόκληρη.Η λύση δεν μπορεί τόσο εύκολα να βρεθεί, αν και τα αίτια είναι γνωστά. Ο καταναλωτισμός, η ταχύτητα με την οποία εξελίσσονται τα πράγματα και οι καταστάσεις, η πίεση για "άμεση επιτυχία" που έχει δημιουργηθεί, τεχνηέντως από πολλές πλευρές.
Απλά, πρέπει κάποιος να κάνει την δική του ενδοσκόπηση και να δει ξεκάθαρα, ποια είναι τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή...
Προϋπόθεση βέβαια όλων αυτών, είναι να βρεθεί ο πολύτιμος χρόνος για να τα σκεφτεί κάποιος όλα αυτά με την ησυχία του, και να τα συνειδητοποιήσει με καθαρό μυαλό και ηρεμία...
Ελπίζω -και εύχομαι- να βρείτε τον δικό σας πολύτιμο χρόνο...

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 16, 2007

Έρχονται...


Σε λίγες ώρες, θα ξέρουμε λοιπόν τα αποτελέσματα...Αγωνία για πολλούς , αλλά όχι για μένα πάντως.
Για αυτούς που ελπίζουν σε ένα μεγάλο ή μικρό ρουσφέτι, σε κάποια μονιμοποίηση-νομιμοποίηση αλλά και σε κάποιους που έχουν κατάλοιπα από άλλες πιο φανατισμένες εποχές...
Εποχές όπου κυριαρχούσαν οι ιδεολογικές διαφορές, και όχι οι διαφορές μεταξύ του επιτοκίου της ΕΚΤ και του Ελβετικού φράγκου στα στεγαστικά δάνεια...
Αυτή είναι η υπάρχουσα κατάσταση στην Ελληνική κοινωνία.Θα κερδίσει ο Γιώργος ή ο Κώστας-μα καλά τόσο οικείοι τους φαίνονται-έχει πολύ λίγη σημασία...
Σημασία έχει ότι την Δευτέρα εγώ , εσύ και εμείς θα πάμε στις δουλειές μας για να κυνηγήσουμε τους στόχους μας...
Αλλά και για να μάθουμε, αν αυξήθηκε το επιτόκιο στο στεγαστικό μας δάνειο...

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 04, 2007

Αθήνα...


Αναχωρώ αύριο λοιπόν-όχι με μεγάλη προθυμία - για την Αθήνα, για επαγγελματικούς λόγους. Θα μείνω μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου...
Αρκετός χρόνος θα έλεγα -περίπου μία εβδομάδα-μακριά από την οικογένεια μου.
Δεν πειράζει όμως,θα περάσει γρήγορα.
Πιστεύω να βρω λίγο χρόνο, να πάω σε ένα Ίντερνετ -καφέ για να μαθαίνω νέα...
Σε μια εβδομάδα λοιπόν.

Χάρης.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 03, 2007

Videos...

Ίσως, από τα καλύτερα στο You Tube...


Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007

Σε εσένα μιλάω, αγαπητέ ψηφοφόρε...


Χαίρετε αγαπητέ.
Ναι, σε εσένα μιλάω αγαπητέ ψηφοφόρε των δύο μεγάλων κομμάτων.Ναι, σε εσένα που τρέχεις για τον ΔΙΚΟ σου βουλευτή-λες και θα εκλεγεί μόνο από τις δικές και των συγγενών σου ψήφους-που πίνεις νερό, στο όνομα του...
Ορκίζεσαι μάλιστα, ότι αυτός είν9α καλό παιδί(!!!)-ας είναι και πάνω από 70 χρονών- δεν είναι σαν τους άλλους.Άλλωστε αυτός, δεν αγόρασε το τελευταίο μοντέλο Mercedes ή BMW, όπως οι "άλλοι", οι οποίοι μπορεί να είναι και στο δικό του κόμμα.Θα είναι πάντα οι άλλοι...
Λοιπόν, σου πέρασε η θλίψη για τα αποκαΐδια και τους νεκρούς των πυρκαγιών;Βλέπεις και στην τηλεόραση και αναρωτιέσαι... "τι τυχεροί άνθρωποι οι πυροπαθείς"...Θα πάρουν και 3.000 ευρώ αμέσως!Τι άλλο θέλετε λοιπόν...Να τους ξαναχτίσει και τα σπίτια ο "Μεγάλος"...;
Όχι, αυτό δεν γίνεται.Άλλωστε χέρια έχουν, μαθημένοι είναι αυτοί από τέτοια-και ενδόμυχα "ποιος ξέρει πόσα άλλα, θα πάρουν..." -θα τα κάνουν όλα όπως ήταν από την αρχή.
Υπό έναν απαράβατο όρο...
Να "νικήσει" ο Μεγάλος τους...να "βγει" και ο "δικός" τους.Τι να το κάνεις αν δεν βλέπεις τον "μέντορα" στην βουλή μέσα από τα τηλεοπτικά πλάνα...και ποιος ξέρει σε κανένα υφυπουργείο...
Εχεις και μια κορούλα να τακτοποιήσεις-συγνώμη που το άφησα για το τέλος- στο Δημόσιο , για αυτήν αγωνίζεσαι τόσο καιρό, που είσαι στο κόμμα...Τι διάολο, οι άλλοι έχουν "βολέψει" και τις γκόμενες τους, εσύ το Μαράκι δεν θα μπορέσεις...
Μην ανησυχείς...έχεις τον "δικό" σου.
Για ένα πράγμα μόνο να ανησυχείς...μήπως την επόμενη φορά είσαι ΕΣΥ ο πυροπαθείς (...και δεν προλάβεις να "βολέψεις¨το Μαράκι...)

Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2007

Κυριακή, Αυγούστου 26, 2007

Οργή...

Σε αντίθεση με πολλούς-και από την πρώτη στιγμή- δεν ένιωσα θλίψη , αλλά ΟΡΓΗ...
Ναι, και μάλιστα μεγάλη , ατελείωτη...
Δεν θέλω να γράψω άλλο...
Φτάνει!

Πέμπτη, Αυγούστου 23, 2007

Τι δεν θα κάνω μέχρι τις εκλογές...


Ήρθαν λοιπόν και αυτές οι εκλογές.Τις περιμέναμε βέβαια, αλλά ίσως θέλαμε να ξέρουμε και ποια ήταν η πραγματική αιτία, που τις προκήρυξε ο πρωθυπουργός...
Προσωπικά, το κλίμα που επικρατεί μου είναι από αδιάφορο έως βαρετό.Αποφάσισα λοιπόν, να γράψω κάποια πράγματα που δεν θα κάνω, μέχρι τις εκλογές.
Δεν θα βλέπω τα δελτία των οκτώ-όπως και δεν τα βλέπω και τώρα- για να μου προκαλούν αηδία οι σκυλοκαυγάδες των πολιτικών...
Δεν θα κοιτάξω τις δημοσκοπήσεις, άλλωστε όποιος και να κερδίσει από τους δύο η πολιτική που θα ακολουθήσουν θα είναι ίδια, με διαφορετικές χρωματικές πινελιές.
Δεν θα πάρω ούτε ΕΝΑ προεκλογικό πρόγραμμα-ιδίως των μεγάλων κομμάτων-αφού δεν θα τηρήσουν ούτε το 5% από αυτά που γράφουν...
Δεν θα παραστώ σε προεκλογική συγκέντρωση-ποτέ δεν το έκανα άλλωστε-βουλευτή δεχόμενος πρόσκληση κάποιου παρατρεχάμενου του, έτοιμος να του εξομολογηθείς το προσωπικό σου πρόβλημα, και να το προωθήσει στον "μεγάλο".Συγκεντρώσεις τέτοιου είδους, γίνονται με ατελείωτα τραπέζια καλυμμένα με δεκάδες εδέσματα,πολιορκούμενα από ατέλειωτα κοράκια...
Δεν θα επηρεαστώ από καμιά εφημερίδα, δημοσίευμα ή φήμη από εκείνες που συζητιούνται- από έγκυρους "ειδήμονες"-στα καφενεία, μπαράκια, καντίνες,πάρκα και σουπερμάρκετς...
Η λίστα με τα Δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί, με ακόμη πιο πολλά...καλύτερα όμως να σταματήσω εδώ.
Τα υπόλοιπα δεν τα αφήνω σε εσάς...

Τετάρτη, Αυγούστου 08, 2007

Νεοελληνικός (Καλοκαιρινός) Πολιτισμός...


Στο σύντομα χρονικό διάστημα, που ήμουνα στην Θάλασσα με την οικογένεια μου, παρατήρησα αλλά και έγινα μάρτυς, αρκετών περιστατικών, που δείχνουν την απεριόριστη νεοελληνική βλακεία που μας κατακλύζει...
Είμαι λοιπόν στην παραλία, κάτω από την ομπρέλα, και δίπλα κάθονται δύο "μπαμπάδες" με τα παιδιά τους.Σε κάποια στιγμή, περνάει ένας πλανόδιος πωλητής με λουκουμάδες.Τα παιδιά εν τω μεταξύ είναι στην θάλασσα και κάνουν το μπάνιο τους, αλλά στα ρηχά. Δηλαδή μερικά μέτρα από την ακτή...Οι καλοί "μπαμπάδες" λοιπόν, αγοράζουν από ένα λουκουμά για τα-υπέρβαρα μεταξύ άλλων- παιδιά τους, και εκεί αρχίζει το δράμα...
Αφού λοιπόν πληρώσουν τον πωλητή, προσπαθούν να φωνάξουν τα παιδιά-με τον παρακάτω τρόπο- για να τους φάνε , με στεντόρεια φωνή, και κοιτώντας προς τα παιδιά που απορροφημένα από το παιχνίδι τους, έπαιζαν αμέριμνα στην παραλία, εκείνη την στιγμή...
-Εεεεεεεεεε.....λουκουμάδες...εεεεεεεεεεεεεε....λουκουμάδες... (ακολουθούν δευτερόλεπτα ησυχίας).
-Εεεεεεεεεε.....λουκουμάδες είπα...εεεεεε.....λουκουμάδες, είπα... (απτόητα τα παιδάκια...).
-Ρεεεεεεεεε.....λουκουμάδες....ρεεεε.....λουκουμάδες.... (με ακόμα πιο δυνατή φωνή)
Στο τέλος τα παιδιά γύρισαν τα κεφάλια τους και κατάλαβαν ότι οι στοργικοί τους "μπαμπάδες", είχανε αγοράσει λουκουμάδες για αυτούς...
Ηθικό δίδαγμα...?
Τα παιδιά στην Ελλάδα δεν έχουν όνομα...
Με ένα Ρεεεεεεεεε , είσαι εντάξει, θα σε ακούσουν στα σίγουρα...

Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007

Διακοπές για όλους...


Ήρθε λοιπόν η στιγμή, να κάμω και εγώ τις διακοπές μου...
Πρώτα στην Χαλκιδική, μέχρι τις 09/08, και μετά από 10/08 έως 15/08 στην Ρώμη...
Εύχομαι σε όλους, καλές διακοπές γεμάτες ξεκούραση, με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, πάντα μαζί τους

Δευτέρα, Ιουλίου 23, 2007

Life style και ανθρώπινη αξιοπρέπεια


Πριν από λίγες μέρες, βρέθηκα σε ένα βενζινάδικο όπου είχα πάει, για να πλύνω το αμάξι.Πολλοί θα γνωρίζετε, ότι ο χρόνος αναμονής για το πλύσιμο του αυτοκινήτου είναι (ή φαίνεται..) ιδιαίτερα μακρύς. Ίσως, γιατί δεν δίνουμε και τόσο πολύ σημασία στην συγκεκριμένη ενέργεια, ίσως επειδή το θεωρούμε ανιαρό...
Το θέμα όμως, δεν είναι αυτό.Απλά, κατά την διάρκεια της αναμονής έπεσε το μάτι μου, σε ένα σωρό από περιοδικά.Μερικά ήταν για αυτοκίνητα αγωνιστικού τύπου, και άλλα τύπου Life style (δεν τον κατάλαβα ποτέ αυτόν τον όρο...). Επειδή όμως έχω μια ιδιαίτερη σχέση- γενικά με τα περιοδικά και με τον γραπτό λόγο,τρελαίνομαι να τα διαβάζω- άρχισα να τα ξεφυλλίζω ένα προς ένα...
Ιδιαίτερη εντύπωση όμως, μου έκανε ένα τοπικό (τύπου life style) περιοδικό της πόλης μας, και συγκεκριμένα οι τελευταίες του σελίδες,οι οποίες ήταν αφιερωμένες σε στυλιστικές (απλές!!!) προτάσεις, ακολουθούμενες από διάφορα λουσάτα πεντάστερα ξενοδοχεία με υπέροχες φωτογραφίες...
Θα ήθελα να σταθώ όμως στο χρηματικό αντίτιμο, που έπρεπε να πληρώσεις για να αποκτήσεις κάποια ρούχα...Σχεδόν 800 ευρώ, για να ντυθείς- κατά τα πρότυπα τους-όπως "αυτοί¨επιθυμούν...
Ναι,800 ευρώ...
Και εγώ ρωτάω... Πώς να αισθανθεί κάποιος, που -μετά βίας- αμοίβεται και "φυτοζωεί" με 650 ευρώ...Το χειρότερο βέβαια είναι ότι ξέρει, πως δύσκολα θα ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση, ότι δεν υπάρχει μέλλον για αυτόν...
Άνθρωποι χωρίς όραμα, άνθρωποι που ισοδυναμούν με ένα ολόκληρο κενό, με συνεχώς σκυμμένο το κεφάλι...
Γιατί κύριοι "υπεύθυνοι" ( ανεύθυνοι), του συγκεκριμένου τμήματος του περιοδικού, δεν υπολογίζετε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προβληματισμό-των εν δυνάμει μάλιστα- αναγνωστών σας... Μάλλον τους τιμολογείτε πολύ φτηνά, ίσως να τους προορίζετε και για τα ανθρώπινα στοκατζίδικά σας...
Τώρα ξέρω, τι θα κάνω την επόμενη φορά, που θα πάω για να μου πλύνουν το αυτοκίνητο...Θα διαβάσω για την Φόρμουλα ένα... τουλάχιστον εκείνοι είναι πιο ειλικρινείς.

Παρασκευή, Ιουλίου 06, 2007

Μάλλον...


Μάλλον, έτσι θα είναι...
Στην Ελλάδα, οι εταιρείες (Ελληνικές και πολυεθνικές) προσλαμβάνουν σχεδόν πάντα ανθρώπους, με λιγότερα προσόντα από τους προϊσταμένους, ενώ στο εξωτερικό προσλαμβάνουν σχεδόν πάντα ανθρώπους με περισσότερα προσόντα από τους προϊσταμένους...
Μπορεί να κάνω και λάθος (για την κατάσταση που επικρατεί στο εξωτερικό, αν και έζησα 7,5 χρόνια στην Ευρώπη), αλλά για την Ελλάδα είμαι σχεδόν σίγουρος. Μετά από οκτώ χρόνια εργασιακής εμπειρίας για πολυεθνικές εταιρείες έφθασα σε αυτό το συμπέρασμα...
Δεν πρέπει ΠΟΤΕ να δείχνεις ότι ξέρεις κάτι παραπάνω από αυτούς -πράγμα λογικό για τους νοήμονες, δεν μπορούμε να τα γνωρίζουμε όλα- γιατί αισθάνονται την ανασφάλεια να τους κυριεύει. Το αποτέλεσμα είναι, να γίνονται επιθετικοί, ειρωνικοί και να σε αμφισβητούν συνεχώς...
Δηλαδή με λίγα λόγια, έχεις μπει στο στόχαστρο τους. Στην καλύτερη περίπτωση θα σε παροπλίσουν, στην χειρότερη...
Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις, αλλά είναι λίγες...ελάχιστες...Δύσκολα, τις βρίσκεις.
Υπομονή λοιπόν και μάτια ανοιχτά, και αυτιά ακομη περισσότερο για να ανακαλύψουμε αυτές τις περίφημες εξαιρέσεις...
Έτσι δεν είναι...?
Μάλλον, έτσι θα είναι...

Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2007

Παλιά φρουρά...


Πόσες φορές, δεν μας έχει τύχει να συνεργασθούμε με ανθρώπους που έχουν μεγάλη εμπειρία στον εργασιακό βίο...
Ανθρώπους οι οποίοι έχουν ζήσει αρκετές "καταστάσεις", έχουν δει πολλές αλλαγές - θετικές και αρνητικές- και που έχουν πάντα να σου διηγηθούν, κάποια αξιοσημείωτα γεγονότα (με κάποιες υπερβολές μερικές φορές...) τα οποία προκαλούν έκπληξη...
Προσωπικά, σέβομαι αυτούς τους έμπειρους συναδέλφους.Γενικότερα σέβομαι τους μεγαλύτερους.Η θεωρία μου είναι ότι μπορείς να κερδίσεις από αυτούς,και μόνο από την "καλημέρα" που λένε, όχι μόνο σε εμένα , αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο...
Μου αρέσει ειδικότερα, όταν τους παρατηρώ στον χώρο της δουλειάς.Τις κινήσεις τους , το λεξιλόγιο τους, τις εκφράσεις και τους μορφασμούς του προσώπου τους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι πολύ φιλοσοφημένοι, έχουν φτάσει σε κάποιο σημείο όπου γνωρίζουν και οι ίδιοι-αν δεν τους το κάνουν γνωστό "άλλοι"- ότι δεν θα προχωρήσουν παραπέρα, και περιμένουν απλά το τελευταίο σφύριγμα για τα αποδυτήρια...
Εκεί, όπου θα αλλάξουν την ενδυμασία που τους "πλάκωνε" για πολλά χρόνια, να κρεμάσουν τα παπούτσια τους , αλλά και να αλλάξουν συνήθειες,καθημερινές σκέψεις.
Μια αλλαγή δύσκολη, μα συνάμα λυτρωτική...
Για αυτούς, αλλά και για τους οικείους τους...

Τρίτη, Ιουνίου 12, 2007

Όλοι φοράμε, πράσινα σταράκια...?


Αφορμή για το post είναι η περίπτωση του φοιτητή, που "συνελήφθη" να φορά πράσινα σταράκια. Τα παπούτσια αυτά που χρησιμοποίησε η αστυνομία, σαν αποδεικτικό στοιχείο (!!!), για να ενοχοποιήσει τον άτυχο φοιτητή από την Θεσ/νίκη Παναγιώτη Κιτέκη...
Την ιστορία ίσως την γνωρίζετε οι περισσότεροι. Πολλοί με ακόμα πιο πολλές λεπτομέρειες.
Δεν θα σταθώ στην σύλληψη...
Αλλά στο γεγονός ότι ένα ζευγάρι παπούτσια από μόνο του, μπορεί να καταδικάσει-ελπίζω προσωρινά- αλλά και να σε "σημαδέψει" γα όλη σου την ζωή.Είναι η κατάντια της Ελληνικής Αστυνομίας (του Πολύδωρα).Ο φοιτητής 36 μέρες μετά την σύλληψη του, βρίσκεται στην φυλακή-κρίθηκε προφυλακιστέος,βλέπετε-και περιμένει την εκδίκαση της υπόθεσης...
Διαβάζοντας λοιπόν, για το περιστατικό αυτό, πολλές φορές η σκέψη μου πηγαίνει σε αυτόν τον άνθρωπο,που τόσο άδικα τον μεταχειρίστηκαν και του φέρθηκαν με αυτό τον τρόπο.Χάρηκα όμως, και για την έκταση που δίνει-και εδωσε και σήμερα στην εκπομπή του- ο Λάκης Λαζόπουλος στο θέμα αυτό.
Ένα θέμα που πρέπει να το ψάξουμε να ενημερωθούμε αλλά και να ενημερώσουμε όσο περισσότερο μπορούμε...
Ίσως είναι πολύ λίγο...ίσως ένα τίποτα...
Ένα όμως είναι το σίγουρο...
Μου ήρθε η όρεξη, να αγοράσω πράσινα σταράκια...

Σάββατο, Ιουνίου 02, 2007

Video Για την Αμαλία...

Μερικά Videos για την Αμαλία...
Εδώ,εδώ και εδώ...


«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

Πέμπτη, Μαΐου 31, 2007

Για την Αμαλία...

Το ραντεβού μας λοιπόν ήρθε...
Παραθέτω το κείμενο για την Αμαλία...


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Τρίτη, Μαΐου 29, 2007

Αμαλία...



Ελπίζω να έχετε ακούσει κάτι, για την Αμαλία και την περιπέτεια της...
Δεν θα ήθελα, να επεκταθώ πολύ στο συγκεκριμένο θέμα...
Ίσως μιαν άλλη φορά...
Απλά, υπάρχει ένα ραντεβού την 1η Ιουνίου...
Θα είμαστε εκεί...?

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Πιο πλούσιοι και πιο φτωχοί...


Ίσως η πιο απαίσια αντίθεση, που υπάρχει στην γη...
Πλούσιοι και φτωχοί...
Δηλαδή ακόμα πιο πλούσιοι, ακόμα πιο φτωχοί...
Με το χάσμα-μεταξύ τους- να διευρύνεται συνεχώς, σε παγκόσμιο επίπεδο ,όπως διάβασα σήμερα σε δημοσίευμα της Ναυτεμπορικής.
Αιτία, η συνεχής ανάπτυξη που αντιμετωπίζουν, τόσο οι ανεπτυγμένες χώρες όπως οι ΗΠΑ, αλλά και πολύ φτωχότερες όπως το Μεξικό.Ακούγεται παράδοξο αλλά δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση που περιγράφεται.
Αυτή την φορά οι αριθμοί αντικατοπτρίζουν μια αληθινή -και όχι εικονική-πραγματικότητα, που κυριαρχεί σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Έναν πλανήτη, σε διαρκή βιασμό από τις "πλούσιες" και παραγωγικές χώρες, συναγωνιζόμενες στο ασυγκράτητο αυτό ράλυ κάθε παραγωγικού ρεκόρ...
Ενός ρεκόρ, που θα φέρει ακόμη μεγαλύτερα κέρδη-μέχρι να καταρριφθεί το επόμενο ρεκόρ-για τις πολυεθνικές, κάνοντας χαρούμενους μεγαλομετόχους και ανώτατα διευθυντικά στελέχη.
Το τίμημα...;
Μα βέβαια εμείς, με το χάσμα να διευρύνεται συνεχώς, και τις αδικίες να γίνονται καθημερινές συνήθειες στην κοινωνία, στην δουλειά αλλά και στις προσωπικές μας σχέσεις...
Το ερώτημα που προκύπτει από τα παραπάνω, είναι το εξής: αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση που μας υποσχέθηκαν...;
Η απάντηση...;
Χάρισμα τους.

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

Φιλία...


Σίγουρα πολλά μελάνια θα έχουν χυθεί, και ακόμη πιο πολλές συζητήσεις και σκέψεις, θα έχουν γίνει για αυτήν την ιερή λέξη....
"Τους φίλους τους διαλέγουμε, τους συγγενείς μας όχι...", λέει μια παροιμία,και μάλλον δεν έχει άδικο.
Ο φίλος είναι που θα σου συμπαρασταθεί, στην πιο δύσκολη στιγμή, και ο φίλος είναι που θα είναι δίπλα σου στις χαρές σου...
Είναι το λιμάνι σου, αλλά και η όαση, στην έρημο που συναντάμε πολλές φορές, μέσα από την καθημερινότητα μας...
Μια καθημερινότητα, που είναι σκληρή και αδυσώπητη, και πολλές φορές ανιαρή...
Ο φίλος όμως πάντα εκεί, με ανιδιοτέλεια , να μας περιμένει και κάποιες φορές να μας συμβουλεύει...
Να μας ακούει, και να μας παρηγορεί.
Με την δική του καθαρή, και κρυστάλλινη κρίση.
Σταθερός σαν βράχος, στο πιο ψηλό σημείο του βουνού, από εκείνο που πιάνεσαι, πριν αρχίσει η κάθοδος χωρίς σταματημό...
Τυχερός, όποιος έχει φίλους...
Ένας από τους τυχερούς, είμαι και εγώ...
Πολύ τυχερός!
Τους ευχαριστώ όλους...

Πέμπτη, Απριλίου 26, 2007

Έλλειψη χρόνου...


Χρόνος...
Αυτός ο πολύτιμος φίλος, εχθρός, συνεργάτης, και ίσως δυνάστης....
Πόσες διαφορετικές έννοιες, θα μπορούσαν να του αποδοθούν...
Ανάλογα ,βέβαια με την περίσταση στην οποία βρισκόμαστε.Αυτή, συνήθως είναι που επηρεάζει την γνώμη μας, για τον χρόνο.
Κάποιοι, τον έχουν σε επάρκεια και κάποιοι δεν έχουν χρόνο ούτε να τον σκεφτούν...
Με τους δεύτερους, να υπερτερούν σαφώς των πρώτων.
Η αιτία...;
Πολλές, καθημερινές διαφορετικές ασχολίες, που μας αναγκάζουν να αφήσουμε πίσω μας κάποιες βασικές ανθρώπινες ανάγκες...
Ανάγκες, που τις αμελούμε αλλά τις ξαναθυμόμαστε, όταν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη...
Μόνο τότε, σκεφτόμαστε-κάνοντας μια αναδρομή-πόσο χρόνο σπαταλήσαμε σε ανούσιες πράξεις και ενέργειες...
"Πες μου, πού πουλάνε χρόνο να αγοράσω...", λένε κάποιοι.
Δύσκολο να απαντήσει κανείς,και ακόμα πιο δύσκολο να βρει χρόνο για να το σκεφτεί...

Δευτέρα, Απριλίου 02, 2007

Ο Γολγοθάς της Μάνας...


Είναι εδώ και πολλές μέρες, όπου έρχεται στο μυαλό η εικόνα της τραγικής-κατά άλλους ηρωίδας,εγώ επιμένω να λέω,τραγικής-μάνας, της Νατέλα Ιτσουάϊντζε...
Η μάνα η οποία έχασε το παιδί της, ένα χρόνο πριν και ψάχνει απεγνωσμένα να το βρει(;),γνωρίζοντας βέβαια και η ίδια, ότι δεν είναι πια ζωντανό...
Οι έρευνες, άκαρπες μέχρι τώρα...η σιωπή μιας πόλης ΕΝΟΧΗ...αρκετοί γνωρίζουν, αλλά δεν μιλάνε...
Θυμίζει την προστασία (omerta), στους μαφιόζους της Σικελίας από ολόκληρα χωριά, που ζούσαν και εξαρτιζόντουσαν οικονομικά από αυτούς...
Τώρα η Νατέλα ζήτησε την συνδρομή της Ιντερπόλ,
για να βρει τι...?
Το επαναλαμβάνω, το άψυχο κορμάκι του παιδιού της...;
Από την άλλη πλευρά, η Ελληνική Αστυνομία του Πολύδωρα...της ζαρντινιέρας, των άσχετων συλλήψεων στις φοιτητικές πορείες,την παντελή απουσία από την διαφύλαξη της τάξης από αληθινά επικίνδυνα στοιχεία...
Στο Blog Του kaltsovrako,υπάρχει ένα πολύ ωραίο κείμενο, για τον αναίσχυντο αυτόν άνθρωπο, που μπορεί να συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην "πατρίδα", χωρίς την παραμικρή τύψη για το περιστατικό της Βέροιας...
Δύο πρόσωπα διαφορετικά, αλλά που συνδέονται στενά μεταξύ τους, μέσα από την δική τους πορεία...
Υπάρχει όμως και μία μεγάλη διαφορά...
Η Νατέλα θα μείνει αξέχαστη... ο άλλος θα ξεχαστεί, και πολύ γρήγορα...
Αγαπημένη μου Νατέλα να το ξέρεις, είμαστε μαζί σου ,και είμαστε πολλοί...πάρα πολλοί...

Τρίτη, Μαρτίου 06, 2007

Εν,δυο στα 18....


Μεγάλος σάλος, και προβληματισμός έχει ξεσπάσει σχετικά με την στράτευση των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών, μόλις αυτοί έχουν συμπληρώσει τα 18 τους χρόνια.
Καταρχήν, σαν ιδέα μπορώ να πω ότι συμφωνώ.Από την δική μου εμπειρία-όπου εγώ πήγα στον Στρατό, σχετικά μεγάλος,στα 27 χρόνια- είναι καλύτερα, κάποιος να κάνει την θητεία του μικρός ,παρά μεγάλος...
Θα έλεγα, ότι θα έπρεπε να επεκταθεί και ως δια βίου εκπαίδευση, κάθε 3 ή 4 χρόνια, με έμφαση κυρίως στο διασωστικό κομμάτι της εκπαίδευσης, αλλά και στα πλαίσια της Πολιτικής Προστασίας.
Για να γίνουν όμως όλα τα παραπάνω, θα έπρεπε :το στράτευμα να έχει σύγχρονες εγκαταστάσεις, εκπαιδευμένο και συνειδητοποιημένο προσωπικό, έτοιμο να βοηθήσει και όχι να βγάζει κάθε φορά το κόμπλεξ του στους στρατιώτες,διαφάνεια στην διαχείριση οικονομικών,αληθινή οικονομική βοήθεια στους στρατιώτες, άριστο και σύγχρονο υλικοτεχνικό υλικό,στρατιωτικό και μη), και τέλος σεβασμός σε ανθρώπους που θα χάσουν κάποιο παραγωγικό κομμάτι της ζωής τους για να το θυσιάσουν στον βωμό της μητέρας Πατρίδας...
Πιστεύει κανείς, ότι μπορούν να γίνουν όλες αυτές οι αλλαγές...?
Μα , και βέβαια δεν τα πιστεύει κανένας...
Τότε προτείνω, τα παιδιά μας να μην πάνε ποτέ στον στρατό για να γίνουν τα σκαλιά όπου θα πατάνε πάντα οι πολιτικοί (και ενίοτε και οι στρατιωτικοί) έτσι ώστε να γίνει πιο εύκολη η αναρρίχηση τους...
Μια αντίστροφη αναρρίχηση, που αντί να τους οδηγήσει στον τελικό τους στόχο θα τους φέρει ακριβώς αντίθετα, εκεί όπου θέλουν να φτάσουν...

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 22, 2007

Παιδεία χωρίς το αυτονόητο....


Τον τελευταίο καιρό, έχω παρακολουθήσει αρκετές θα έλεγα συζητήσεις σχετικά με την παιδεία,νόμο πλαίσιο κλπ.
Εκτός του γεγονότος ότι οι περισσότερες ήταν ανιαρές, οι οποίες όπως πάντα, απομακρύνονταν από το κυρίως θέμα (σε αυτό, ευθύνη μεγάλη έχουν και οι συντονιστές της συζήτησης),παρατήρησα τα εξής...
ΚΑΝΕΝΑΣ, μα ΚΑΝΕΝΑΣ δεν αναφέρθηκε στην πλήρη απελευθέρωση-αποδέσμευση του Πανεπιστημίου, από την ψυχοφθόρα και κοστοβόρα διαδικασία των Πανελληνίων εξετάσεων.
Η διάχυση της γνώσης, αλλά και η έρευνα (δύο θεμελιώδη στοιχεία του Πανεπιστημίου),θα πρέπει να είναι σε ελεύθερη πρόσβαση από τον κάθε πολίτη, και σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του αυτός θελήσει...
Δεν μπορεί, κανένα κράτος να περιορίζει και απαγορεύει την είσοδο στον κόσμο της γνώσης σε κάποιον, ο οποίος αποφάσισε να επιμορφωθεί ή και αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό...
Θα ήταν βέβαια περιττό, να τονίσω ότι δεν αναφέρθηκε και η πρόταση της "εξ'αποστάσεως εκπαίδευση"...
Θα ζητούσα πολλά, όπως πολλά ζητάνε και οι οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων κάθε χρόνο για να πουλήσουν τις ψεύτικες ελπίδες, χαρισμένες αφειδώς από ένα ανάλγητο και αδιάφορο κράτος...

Κυριακή, Φεβρουαρίου 11, 2007

Γεια σου ρε ...Πολύδωρα!


"Γεια σου ρε Πολύδωρα, είσαι παληκάρι
γεια σου ρε Πολύδωρα, βάρα όσο μπορείς..."

Θα μπορούσε να είναι το καινούριο τραγούδι του συγκροτήματος "Τα Παιδιά από την Πάτρα", παραφράζοντας ένα άλλο δικό τους που είχανε τραγουδήσει, με πρωταγωνιστή τον Αλέφαντο.
Θέλει λοιπόν, να τους πλακώσει όλους στο ξύλο ο μεγάλος (ΤάΪσον) Πολύδωρας...
Δεν "μασάει" (κατά τον προσφιλή σε αυτόν πρωθυπουργό του...) από διαδηλωτές,κόμματα, θεσμούς και διαφορετικές αντιλήψεις.
Είναι ΑΥΤΟΣ, ο ΕΝΑΣ και ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ.
Γιατί όλα αυτά? Μα ο λόγος είναι προφανής...
Θέλει να αλιεύσει ψήφους (με την ευχή ίσως του Πρωθυπουργού) από το ακροδεξιό ακροατήριο του ΛΑΟΣ (τρέμε Καρατζαφέρη, μήπως είναι δάκτυλος των Ισραηλινών...?) το οποίο είναι και πολυπληθές, στην περιοχή στην οποία δραστηριοποιείται...
Θα μου πείτε πού είναι το πρόβλημα...πρώτη φορά είναι...;
Το πρόβλημα δεν είναι βέβαια, τόσο μεγάλο στις δηλώσεις του Πολύδωρα,αλλά στις δηλώσεις που θα ακολουθήσουν (και να είστε σίγουροι για αυτό...) από εσωτερικούς ανταγωνιστές του ίδιου του Υπουργού που έχουν κοινή εκλογική πελατεία...
Εκεί είναι το πρόβλημα...
Η λύση όμως που θα είναι ...;

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007

Κρεατομηχανή...


Λένε ότι η εικόνα είναι αδιάψευστος μάρτυρας.Είναι μάρτυρας, σε περιστατικά που συμβαίνουν και που δύσκολα πολλές φορές, λόγω της απόστασης να μπορούσε κανείς να αντιληφθεί.
Αναφέρομαι συγκεκριμένα στις πορείες (φοιτητών ) κυρίως, όπου διαδραματίζονται σκηνές άκρατης βίας, αλλά και ανοησίας...
Για να εξηγηθώ καλύτερα, εννοώ την συντεταγμένη κίνηση που κάνει πάντα η εμπροσθοφυλακή της πορείας, για να σπάσει την άλλη συντεταγμένη διάταξη των ανδρών των ΜΑΤ κυρίως...
Το αποτέλεσμα γνωστό,ψεκασμοί,χτυπήματα με γκλομπς και μη, ενίοτε και σιδερογροθιές, κλωτσιές και την ένταση να χτυπάει κόκκινο, μεταξύ των δύο μερών...
Ερωτώμαι λοιπόν, γιατί πρέπει να γίνεται αυτού του είδους η επίθεση (θυμίζοντας για δευτερόλεπτα παιδάκια του Δημοτικού που μαλώνουν...) από τους διαδηλωτές, γνωρίζοντας ότι η προσπάθεια τους είναι μάταιη...
Γιατί δεν εφευρίσκουν άλλους πιο "έξυπνους" τρόπους, να σπάσουν αυτήν την αλυσίδα...?
Εχω την εντύπωση ότι αυτό γίνεται μόνο στην Ελλάδα.Στο εξωτερικό γίνονται "αληθινές" μάχες, (που φέρνουν και λίγο προς το αντάρτικο πόλης)συνήθως από μακριά και για τα δυο μέρη που κρατάει όμως αρκετή ώρα...
Μήπως οι εκάστοτε αρχηγοί που στέλνουν την εμπροσθοφυλακή θέλουν και κάποιο "τυχαίο-άτυχο" θύμα για να τονώσουν το κίνημα των διαδηλωτών (και στην συγκεκριμένη περίπτωση των φοιτητών...) δικαιολογώντας έτσι την ύπαρξη τους...?
Ελπίζω να βρω κάποτε την απάντηση στο ερώτημα αυτό.
Φτάνει να μην είναι όμως αργά, για τα ανθρώπινα κρέατα που τα κατευθύνουν, στην κρεατομηχανή του κατασταλτικού μηχανισμού...

Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2007

Το τηλεφώνημα...


Είναι μερικές φορές, που ένα μόνο τηλεφώνημα, από ένα «άγνωστο» σχετικά πρόσωπο μπορεί να σου δώσει, μια απερίγραπτη ικανοποίηση…
Για να εξηγούμαι καλύτερα, πρόκειται για μια κλήση που δέχθηκα την προηγούμενη εβδομάδα (και ακόμα την σκέφτομαι…) από μια ιατρό, την οποία την οποία την επισκεπτόμουν αρκετές φορές, για επαγγελματικούς λόγους.
Οι διάλογοι είναι οι εξής…:
Εγώ: Παρακαλώ…?
Ιατρός : Ναι. παρακαλώ τον κύριο Γρ…..?
Εγώ: Ο ίδιος…
Ιατρός : Χάρη ,καλησπέρα ,είμαι η κυρία Μα…,σε ενοχλώ μήπως…?
Εγώ: Κυρία Μα…,αλλοίμονο, τι λέτε… ?
Ιατρός : Χάρη ,εδώ και λίγες μέρες έμαθα για τον λόγο της απουσίας σου, και γιατί δεν έρχεσαι άλλο να μας δεις…Λυπήθηκα κιόλας πολύ, δεν έπρεπε…
Εγώ: Δεν πειράζει κυρία Μα…,συμβαίνουν αυτά, στην ζωή υπάρχουν και απρόοπτα …
Ιατρός :Τώρα… από δουλειά , τι κάνεις…?
Εγώ: Έχω βρει δουλειά και εκπαιδεύομαι- μάλιστα με πετυχαίνετε στην Αθήνα- στα καινούρια προϊόντα…
Ιατρός : Μπράβο Χάρη, χαίρομαι ίσως να είναι καλύτερα…
Εγώ: …και βέβαια είναι καλύτερα, κυρία Μα…
Ιατρός : Πάντως να ξέρεις Χάρη όπως το συζήτησα, και με άλλους συναδέλφους μου στεναχωρεθήκαμε, γιατί μας ήσουνα τόσο αγαπητός….
Εγώ: Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια κυρία Μα…με συγκινείτε, αληθινά…
Ιατρός : Θα σου πω και κάτι άλλο Χάρη… Σε αυτόν τον ενάμισυ χρόνο άφησες το στίγμα σου το οποίο θα το θυμόμαστε…
Εγώ: …..
Ιατρός : Σε χαιρετώ τώρα και ελπίζω να έρθεις να μας δεις…
Εγώ: ΣΙΓΟΥΡΑ , θα έρθω να σας δω κυρία Μα…,σίγουρα…!

Ίσως, είναι η τελευταία αναφορά, που κάνω σχετικά με την άσχημε εμπειρία που έζησα η οποία όμως όπως θα είδατε,από τα παραπάνω είχα ένα αίσιο αλλά και καλύτερο τέλος…
Μερικές φορές ίσως, μας χρειάζεται να περνάμε από δύσκολες καταστάσεις για να δούμε ποιοι μας εκτιμούν…
Εγώ ,το είδα …

ΤΕΛΟΣ…

Πέμπτη, Ιανουαρίου 11, 2007

Καινούρια αρχή....


Καινούρια αρχή λοιπόν στην επαγγελματική μου καριέρα.
Η θετική απάντηση για συνεργασία, από μέρους μου δόθηκε λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, στην εταιρεία για την οποία δουλεύω.
Τελικά κάποια πράγματα που μας συμβαίνουν, γίνονται για να συμβούν κάποια καλύτερα πράγμα τα από τα προηγούμενα.Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση...
Μετά την επαγγελματική ατυχία που είχα και τις πολλές συνεντεύξεις που έδωσα η συγκεκριμένη εταιρεία, ήταν αυτή που όχι μόνο μου έκανε την καλύτερη οικονομική προσφορά (αυτό δεν είναι το ζητούμενο...) αλλά έδειξε ότι με "ήθελε" περισσότερο, και έτσι επικοινώνησε μαζί μου πιο γρήγορα.
Το παράξενο είναι, ότι αμέσως μετά την προσφορά είχα άλλες τρεις προτάσεις για τελικές συνεντεύξεις ή και θετικές απαντήσεις από άλλες εταιρείες.
Μου αρέσει όμως το οικογενειακό κλίμα που υπάρχει σε αυτήν την εταιρεία, και το γεγονός ότι επιμένουν πολύ στο να προσλαμβάνουν άτομα με "καλό" χαρακτήρα.
Μεγαλύτερη εντύπωση όμως μου κάνει, ότι υπάρχουν και πολλά άτομα άνω των 45-50 ετών (οι οποίοι δουλεύουν γεμάτοι με όρεξη...) στην εταιρεία.
Όσον αφορά εμένα με περιμένει πολύ διάβασμα για να εκπαιδευτώ σωστά, πράγμα που το θέλω και εγώ...
Προσωπικά, πιστεύω ότι έκανα την καλύτερη επιλογή, ο χρόνος θα δείξει...
Καλό διάβασμα ,λοιπόν Χάρη...!

Υ.Γ. Σκέφτομαι να στείλω λουλούδια, και ένα μπουκάλι καλό κρασί για να το πιει στην υγειά μου αυτή που μου "έσπρωξε" με τον τρόπο της στην καινούρια εταιρεία...
Την ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά...