Πέμπτη, Μαΐου 31, 2007

Για την Αμαλία...

Το ραντεβού μας λοιπόν ήρθε...
Παραθέτω το κείμενο για την Αμαλία...


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Τρίτη, Μαΐου 29, 2007

Αμαλία...



Ελπίζω να έχετε ακούσει κάτι, για την Αμαλία και την περιπέτεια της...
Δεν θα ήθελα, να επεκταθώ πολύ στο συγκεκριμένο θέμα...
Ίσως μιαν άλλη φορά...
Απλά, υπάρχει ένα ραντεβού την 1η Ιουνίου...
Θα είμαστε εκεί...?

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Πιο πλούσιοι και πιο φτωχοί...


Ίσως η πιο απαίσια αντίθεση, που υπάρχει στην γη...
Πλούσιοι και φτωχοί...
Δηλαδή ακόμα πιο πλούσιοι, ακόμα πιο φτωχοί...
Με το χάσμα-μεταξύ τους- να διευρύνεται συνεχώς, σε παγκόσμιο επίπεδο ,όπως διάβασα σήμερα σε δημοσίευμα της Ναυτεμπορικής.
Αιτία, η συνεχής ανάπτυξη που αντιμετωπίζουν, τόσο οι ανεπτυγμένες χώρες όπως οι ΗΠΑ, αλλά και πολύ φτωχότερες όπως το Μεξικό.Ακούγεται παράδοξο αλλά δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση που περιγράφεται.
Αυτή την φορά οι αριθμοί αντικατοπτρίζουν μια αληθινή -και όχι εικονική-πραγματικότητα, που κυριαρχεί σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Έναν πλανήτη, σε διαρκή βιασμό από τις "πλούσιες" και παραγωγικές χώρες, συναγωνιζόμενες στο ασυγκράτητο αυτό ράλυ κάθε παραγωγικού ρεκόρ...
Ενός ρεκόρ, που θα φέρει ακόμη μεγαλύτερα κέρδη-μέχρι να καταρριφθεί το επόμενο ρεκόρ-για τις πολυεθνικές, κάνοντας χαρούμενους μεγαλομετόχους και ανώτατα διευθυντικά στελέχη.
Το τίμημα...;
Μα βέβαια εμείς, με το χάσμα να διευρύνεται συνεχώς, και τις αδικίες να γίνονται καθημερινές συνήθειες στην κοινωνία, στην δουλειά αλλά και στις προσωπικές μας σχέσεις...
Το ερώτημα που προκύπτει από τα παραπάνω, είναι το εξής: αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση που μας υποσχέθηκαν...;
Η απάντηση...;
Χάρισμα τους.

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

Φιλία...


Σίγουρα πολλά μελάνια θα έχουν χυθεί, και ακόμη πιο πολλές συζητήσεις και σκέψεις, θα έχουν γίνει για αυτήν την ιερή λέξη....
"Τους φίλους τους διαλέγουμε, τους συγγενείς μας όχι...", λέει μια παροιμία,και μάλλον δεν έχει άδικο.
Ο φίλος είναι που θα σου συμπαρασταθεί, στην πιο δύσκολη στιγμή, και ο φίλος είναι που θα είναι δίπλα σου στις χαρές σου...
Είναι το λιμάνι σου, αλλά και η όαση, στην έρημο που συναντάμε πολλές φορές, μέσα από την καθημερινότητα μας...
Μια καθημερινότητα, που είναι σκληρή και αδυσώπητη, και πολλές φορές ανιαρή...
Ο φίλος όμως πάντα εκεί, με ανιδιοτέλεια , να μας περιμένει και κάποιες φορές να μας συμβουλεύει...
Να μας ακούει, και να μας παρηγορεί.
Με την δική του καθαρή, και κρυστάλλινη κρίση.
Σταθερός σαν βράχος, στο πιο ψηλό σημείο του βουνού, από εκείνο που πιάνεσαι, πριν αρχίσει η κάθοδος χωρίς σταματημό...
Τυχερός, όποιος έχει φίλους...
Ένας από τους τυχερούς, είμαι και εγώ...
Πολύ τυχερός!
Τους ευχαριστώ όλους...