Πέμπτη, Δεκεμβρίου 29, 2011

Ώρα για ταινίες


Αυτές τις μέρες είναι φυσικό έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο διαθέσιμο. Ας τον εκμεταλλευτούμε τουλάχιστον βλέποντας κάποιες καλές-κατά την ταπεινή μου γνώμη-ταινίες.



Ένας σκηνοθέτης μαζί με ένα φίλο του και την ομάδα ηθοποιών, πηγαίνουν στην Βολιβία για να κάνουν μια ταινία για τις φρικαλεότητες που έκανε ο Χριστόφορος Κολόμβος.
Θα καταλήξουν όμως στο τέλος να εμπλακούν ( ο ένας τουλάχιστον ), στον αγώνα που δίνουν οι φτωχοί Ινδιάνοι εναντίον της πολυεθνικής εταιρείας, που διαχειρίζεται την κατανάλωση νερού.
Μια εταιρεία που ( βάση συμβολαίου), δεν αφήνει στους Ινδιάνους να συλλέξουν ούτε το νερό της βροχής....








Η προσπάθεια ενός Άγγλου  βετεράνου (από τον πόλεμο του Ιράκ),  να εκδικηθεί για τον θάνατο του φίλου του που δούλευε ως συνοδός ασφαλείας.
Ο συνοδός, είχε δει στυγνές δολοφονίες  αμάχων και προσπαθούσε να τις καταγγείλει.
Φυσικό επακόλουθο, να τον βγάλουν από μέση οδηγώντας τον στον Ιρλανδέζικο δρόμο ( ο πιο επικίνδυνος δρόμος του κόσμου).
Η φιλία όμως δυνατή, ακόμα και πέρα από τον θάνατο....


Δευτέρα, Δεκεμβρίου 26, 2011

Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ




Αυτός είναι ο τίτλος από το τελευταίο βιβλίο που διάβασα πρόσφατα. Ένα βιβλίο γραμμένο από την Μάρω Δούκα.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 17, 2011

Πνευματική εφεδρεία



Μάλλον, αυτός είναι ο πιο κατάλληλος τίτλος που αρμόζει σε κάποιους υπουργούς της Κυβέρνησης.
Η αιτία είναι οι διαφωνίες ( ή καλύτερα επίρριψη ευθυνών ήταν), στο υπουργικό συμβούλιο σχετικά με την εφεδρεία.

Κανένας...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 11, 2011

Δριμύ κατηγορώ



Είναι το πιο χαρακτηριστικό σημείο, από την ομιλία του Γ.Ραγκούση στην Βουλή.
Μία δήλωση, που τα λέει και τα εξηγεί όλα.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 03, 2011

Όταν λέμε απελευθέρωση, εννοούμε απελευθέρωση....



Ο τίτλος δεν αναφέρεται σε  απελευθερωτικό αγώνα κάποιου δύστυχου λαού. Αλλά  στον Ελληνικό λαό, όπου ασφυκτιά από τα τεχνάσματα των θλιβερών συντεχνιών.

Τρίτη, Νοεμβρίου 22, 2011

Πού το πάει ο Σαμαράς




Μερικές φορές θα ήθελα να είμαι στο μυαλό των πολιτικών. Ιδίως εκείνων των πολιτικών, που είναι ( ή θα είναι στο απώτερο μέλλον) υπεύθυνοι για την διοίκηση της χώρας.

Συγκεκριμένα, θα ήθελα να είμαι στο μυαλό του Σαμαρά.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 16, 2011

Μπέσα και φιλότιμο



Αυτές τις λέξεις, χρησιμοποίησε ο αρχηγός του ΛΑΟΣ σήμερα. Αναφερόταν στις γραπτές εγγυήσεις που ζήτησε η ΕΕ ,για την επικύρωση της συμφωνίας.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2011

Τσαμπουκάς ή συναίνεση



Είμαστε τελικά ένας δύσκολος λαός. Όχι κακός ,ούτε μονόχνοτος αλλά δύσκολος, ιδιαίτερος κόσμος.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 02, 2011

Τελικά τι θέλει ο Λαός ;


Έδειξε την πρόθεση του εχθές ο Πρωθυπουργός, σχετικά με την έγκριση τvν νέων μέτρων για το κούρεμα του χρέους. Δημοψήφισμα. Να αποφασίσει ο λαός με την ψήφο του. Ο κυρίαρχος λαός….

Σάββατο, Οκτωβρίου 29, 2011

Λάρισα, πρωτεύουσα των Porsche Cayenne



Αυτή είναι η εικόνα της συμπαθητικής πόλης. Η παγκόσμια πρωτεύουσα των Cayenne ( μεγαλύτερη αναλογία ανά κάτοικο παγκοσμίως).

Κυριακή, Οκτωβρίου 23, 2011

Θα καθίσω και θα πολεμήσω.


Η αφορμή είναι από ένα άρθρο που διάβασα στο capital.gr. από τον Άγη Βερούτη. Με πολλή οργή και αγανάκτηση, δηλώνει ότι θα μείνει στην χώρα του για να παλέψει.
Χωρίς να κάνει σκέψεις για μετανάστευση. Για την φυγή στο εξωτερικό. Μια διαδικασία απάνθρωπη και σκληρή. Η εκρίζωση ανθρωπίνου δυναμικού από τον  τόπο του, θα εξοντώνει τους ίδιους και αποδυναμώνει ταυτόχρονα την χώρα.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 14, 2011

Βιβλιοπροτάσεις


Ας συνεχσουμε  με άλλες δύο προτάσεις για ανάγνωση.



Δεσποινίς Πελαγία. Το βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη μιλάει για την Πελαγία. Μια «μεγαλοκοπέλα» με κάποιο εμφανές σωματικό ελάττωμα ( μικρότερο πόδι) το οποίο της έχει δημιουργήσει προβλήματα. Στην προσωπική, αλλά και στην κοινωνική της ζωή.
Τα λεφτά –που έρχονται αναπάντεχα – θα μπορούν να σώσουν την κατάσταση ?
Διαβάστε το για να μου το πείτε ( ή να το γράψετε).





Για μια χούφτα βινύλια. Της Χίλντα Παπαδημητρίου. Η πρώτη συγγραφική προσπάθεια –στον χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας- της μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη.
Φόνοι, θάνατοι από ατυχήματα, αστυνομία, ροκάδες και στην μέση η γοητεία ( ή κατάρα ; ) του βινυλίου.
Όλα αυτά εμπλέκονται για να δημιουργήσουν ένα πολύ καλό βιβλίο.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 06, 2011

Εντυπώσεις από αναγνώσεις...

Ξεκινάμε με το πρώτο βιβλίο.



Στα ίχνη του Κάπουα . Από τον Δημήτρη Βασταρούχα, ο οποίος έγραψε το πρώτο μέρος της τριλογίας Οίκος. Το βιβλίο αναφέρεται σε γρίφους που πρέπει να λυθούν, μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά όρια.
Γεμάτο πλοκή που εκτυλίσσεται μεταξύ Γερμανίας , Ελβετίας και του πανέμορφου νησί της Θάσου.
Χάθηκα λίγο σε κάποια στιγμή ( λόγω άγνοιας), για τα διάφορα μυστικιστικά σύμβολα των Κινέζων. Όμως παραμένει μια καλή πρόταση για διάβασμα.




Το δεύτερο βιβλίο, Ιστορίες γα να σκεφτείς. Του Χόρχε Μπουκάϊ .Διάφορες ιστορίες για την ζωή, τον κόσμο και τις απρόσμενες καταστάσεις που περιπλέκουν, αλλά που απλοποιούν ταυτόχρονα την ζωή μας.
Ευκολοδιάβαστο  και χρήσιμο.

Σάββατο, Οκτωβρίου 01, 2011

Το καλό παράδειγμα




 Ποιος δεν  “επαναστατεί” στις μέρες μας, για τα οικονομικά φορομπηχτικά μέτρα της κυβέρνησης. Θα ήταν αδιανόητο να συμφωνούσε κανείς.
Κι όμως, θα μπορούσε να συμφωνήσει κανείς με αυτά τα μέτρα (τα οποία ίσως δεν θα χρειάζονταν), αν είχανε ληφθεί άλλου είδους αποφάσεις.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 17, 2011

Υπάρχει και ο δικός μας εκνευρισμός


   

Η αφορμή είναι από το απόσπασμα του www.voria.gr , όπου αναφέρει για τον εκνευρισμό του Γ.Παπανδρέου.

   Aπό το κομμάτι αυτό, μπορεί να καταλάβει κάποιος γιατί έφτασε σε αυτή την κατάσταση η χώρα. Ο Πρωθυπουργός ( αλλά και η Τρόϊκα, δηλαδή οι δανειστές μας), να ζητάνε να γίνουν οι αλλαγές ( δίκαιες ή άδικες ) και οι αρμόδιοι υπουργοί να συμπεριφέρονται σαν να μην έγινε τίποτα.

   Σαν να μην κινδυνεύει η χώρα από κατάρρευση. Μια κατάρρευση που θα  έστελνε πάρα πολύ κόσμο στην ανέχεια και στην εξαθλίωση.

   Φυσικά – θα μπορούσε να πει κάποιος- ότι οι υπουργοί είναι ήδη οικονομικά “τακτοποιημένοι”. Ότι δεν θα τους νοιάζει για την επόμενη μέρα.

   Όλα αυτά θα ήταν αληθή. Αν έφευγαν από την Ελλάδα. Δεν θα προλάβουν  όμως.
Γιατί θα υπάρχει τότε και ο δικός μας εκνευρισμός....

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 10, 2011

To προφίλ του συντεχνίτη



Ασφαλώς θα καταλάβατε από τον τίτλο του κειμένου σε ποιον αναφέρεται. Είναι οι συντεχνίτες ( ή κλειστοεπαγγελματίες για άλλους).Προσωπικά θεωρώ πιο δόκιμο τον όρο συντεχνίτης
Ποιος είναι, πως σκέφτεται , τι ζητάει ο συντεχνίτης ?

Ας προσπαθήσουμε, να τα δούμε με την σειρά.

Ο συντεχνίτης ,είναι κάποιος που θεωρεί   απόρθητο κάστρο και προσωπικό φέουδο την επαγγελματική του δραστηριότητα. Είναι ένας άνθρωπος, που θέλει αν έχει την “ηρεμία” ( εξαφανίζοντας τον ανταγωνισμό) στον χώρο του, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα.
Είναι συντηρητικός τύπος και καχύποπτος όσον αφορά τις αλλαγές ( μικρές ή μεγάλες). Τις οποίες πάντα θεωρεί επιζήμιες. Εκτός από εκείνες, που κάνουν ακόμη πιο κλειστό και αποκλειστικό –για αυτόν-το δικαίωμα στην εργασία.

Οι σκέψεις του, είναι συνέχεια στην οικονομική αφαίμαξη των πελατών Τους κοιτάει από θέση ισχύος ( φυσικό είναι άλλωστε, η αποκλειστικότητα και η έλλειψη ανταγωνισμού οδηγούν σε τέτοιες συμπεριφορές).
Θεωρεί ότι η κοινωνία του χρωστάει. Για αυτό πολλές φορές, προτάσσει ως προσωπική του ασπίδα το “Δημόσιο συμφέρον”. Σαν να είναι ο μοναδικός υπερασπιστής της νομιμότητας ( όπως την εννοεί αυτός βέβαια).Θέλει πάντοτε, να κυριαρχεί ανάμεσα και στους άλλους συντεχνίτες (απόρροια της αλαζονικής στάσης ).
Το όνειρο του, είναι να κληροδοτήσει στον γιό ή στην κόρη την επιχείρηση. Γνωρίζει φυσικά, ότι θα είναι ότι καλύτερο για το μέλλον του παιδιού του. Σε περίπτωση που το παιδί δεν θα ακολουθήσει τον δρόμο του πατέρα ή της μητέρας, υπάρχει πάντα και η χρυσοφόρος λύση .Αυτή της πώλησης της άδειας. Ένα ακόμη ποσό για το επικουρικό του....

Ζητάει πάντα –και διεκδικεί- περισσότερα .Θεωρεί -όντας σε κλειστό επάγγελμα- ότι οι οικονομικές του απόλαβες ( σίγουρες και υψηλές), δεν είναι άξιες για το έργο που προσφέρει στην κοινωνία και στο Δημόσιο συμφέρον....
Απαιτεί την συνεχή προστασία από του συνδικαλιστές του, κατηγορώντας τους πολλές φορές ότι δεν κάνουν πολλά για να τον προστατέψουν ακόμη περισσότερο.

Φυσικά όλα τα παραπάνω γίνονται σε βάρος της ανάπτυξης, της επαγγελματικής και προσωπικής αξιοπρέπειας.
Μια αξιοπρέπεια, που θα έπρεπε αν έχουν ΟΛΟΙ οι πολίτες αυτής της χώρας.
Μια αξιοπρέπεια που –στο τέλος- θα την αποκτήσουμε.
Είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει ο κάθε συντεχνίτης.
   

Κυριακή, Αυγούστου 28, 2011

Στην χώρα που ζεις



Ο τίτλος είναι ένα κομμάτι από μια φράση, σε ένα βιβλίο του ΝτίνουΟικονόμου. Γράφει  λοιπόν    «   Εδώ στην χώρα που ζεις ευδοκιμούν οι παρέες, που προϊόντος του χρόνου μετατρέπονται σε μασονίες».

Είναι μια πικρή αλήθεια. Μια αλήθεια, της οποίας τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα, με μεγάλη ένταση. Είναι αυτό που εννοούμε, ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Προήλθε κυρίως από την ηθική και πνευματική κρίση, που κυριαρχούσε κατά κόρον στη  Ελληνική επικράτεια.


Οι –γνωστές άγνωστες – παρέες (συντεχνίες)  που δημιουργούνται από κάποιους και ανδρώνονται, επεκτείνονται και στο τέλος κυριαρχούν. Φυσικά με την ευλογία των πολιτικών…..


Οι στόχοι ξεκάθαροι και απλοί. Να δημιουργήσουν ένα είδος μονωπολίου ( με την βοήθεια φίλων τους που κινούν τα νήματα, η γνωστή ευλογία….) και να αποκλείσουν συμπολίτες τους από το δικαίωμα των ίσων ευκαιριών.


Κάπου- κάπου δείχνουν καμιά μεγαλοθυμία ( πάντα με το αζημίωτο) σε κάποιους αποκλεισμένους. Αποκλεισμένο, που κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να εισχωρήσουν και αυτοί, στην ξεχωριστή μασονική στοά που τους αναλογεί.


Εδώ είναι και τα μεγάλα ερωτηματικά που πρέπει να απαντηθούν.

Θα σταματήσουν οι παρέες να ευδοκιμούν ή θα συνεχίσουν (προϊόντος του χρόνου)  να μετατρέπονται σε μασονίες….

Κυριακή, Αυγούστου 21, 2011

Επιστροφή


Επιστροφή – όσο γίνεται- στα συνηθισμένα πράγματα λοιπόν. Επιστροφή στις αγαπημένες μας ( και μη)  ασχολίες.

Να πούμε λοιπόν για τα βιβλία, που διαβάστηκαν αυτές τις τελευταίες 20 μέρες. 



Ξεκινάμε με το πρώτο, με τίτλο «Γιατί έφαγα τον πατέρα μου» του Roy Lewis.
Μια ιστορία, με πολλά κωμικά στοιχεία για την εξέλιξη του ανθρώπου. Μια ιστορία, όπου περιγράφονται οι συγκρούσεις μεταξύ δύο γενεών. Μεταξύ του νέου και του παλιού, της γεροντικής εμπειρίας και του νεανικού ενθουσιασμού. Αρκετά καλό βιβλίο, που μας κάνει να αναρωτηθούμε ότι αυτή η διαμάχη επικρατεί από την γέννηση του κόσμου μέχρι και σήμερα.
Διαβάστε το.

Το δεύτερο  « ΕγκλημαΣτην Παλαιών Πατρών Γερμανού » από τον Γιώργο Πολυράκη

Είναι η πρώτη απόπειρα του συγγραφέα ( πολλών άλλων βιβλίων) στην αστυνομική λογοτεχνία.
Φυσικά δεν θα πρέπει να τον κρίνουμε αυστηρά στη πρώτη του προσπάθεια ,αλλά το βιβλίο του με άφησε εντελώς αδιάφορο. Χωρίς ιδιαίτερη πλοκή. Στα σημεία που άρχιζε να έχει κάποιο ενδιαφέρον , εκεί χανότανε....
Τελείως υποκειμενική, η κρίση μου.

Το τρίτο βιβλίο είναι το « Ο αιώνας των Λαβυρίνθων » της Ρέας Γαλανάκη

Εξιστορεί λαβύρινθους προσωπικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς , αισθηματικούς που έλαβαν χώρα στον προηγούμενο αιώνα και φτάνουν μέχρι και την δεκαετία του 80.
Μια διαρκής αναζήτηση, για την αλήθεια και δικαιοσύνη.
Πολύ καλό. Διαβάστε το.

Δευτέρα, Αυγούστου 01, 2011

Διακοπές και το μπλογκ



 Διακοπές για τον γράφοντα και για το μπλογκ του.

Θα τα πούμε μετά από τρεις εβδομάδες .Με περισσότερες εμπειρίες, πιο ξεκούραστοι και καινούριες ιδέες.

Να περνάτε όλοι καλά και να διαβάζετε βιβλία

( από Έλληνες συγγραφείς κυρίως.Αξίζουν την προσοχή μας )







Παρασκευή, Ιουλίου 29, 2011

Είσοδος κινδύνου



Kάτι πρωτόγνωρο για τα Ελληνικά  δεδομένα, στην Αστυνομική Λογοτεχνία από Έλληνες συγγραφείς (16 συγγραφείς).

Το μόνο κοινό αυτών των ιστοριών –γραμμένη με διαφορετικό στυλ από τον καθένα- είναι τα συγκεκριμένα πρόσωπα που είναι υποχρεωμένοι να  “ παρουσιάζουν” .
Δύο αδέλφια, οι γονείς, η νύφη με τον γιο , ο έμπιστος και φυσικά ο δικηγόρος της οικογένειας.

Μια καλή πρόταση για διάβασμα.

Πέμπτη, Ιουλίου 21, 2011

Τουρκορθοδοξία


Ο τίτλος ενός πολύ καλού άρθρου στο Βήμα, από τον Δημήτρη Δανίκα. Εστιασμένο στα τέσσερα πράγματα, που σημαίνει  το κάθε “κλειστό επάγγελμα “.
Προστασία. Ασυλία. Ασυδοσία. Κομματική πελατεία.

Αυτά είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που δημιούργησαν, εγκαθίδρυσαν  και δυνάμωσαν γενιές προνομιούχων. Ανθρώπων που βάσισαν την δική τους ευμάρεια στις πλάτες άλλων. Απολαμβάνοντας μια  επαγγελματική ασφάλεια, στην καθημερινότητα τους. Τη οποία ασφάλεια, μεταβιβάζουν στα παιδιά τους. Από γενιά σε γενιά

Ενώ τα “άλλα” παιδιά - αυτά που δεν είναι δικά τους - να είναι καταδικασμένα στην εργασιακή ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
Η μοναδική τους υποχρέωση ; Το τελευταίο από τα τέσσερα. Η κομματική πελατεία. Η ψήφος που έπρεπε να δοθεί, στο αντίστοιχο προστάτη. Στον πολιτικό τους πατερούλη.

Για να είναι ικανοποιημένος αυτός και αυτοί. Για να απολαμβάνουν  τα άλλα τρία πράγματα.
Προστασία. Ασυλία. Ασυδοσία

Δευτέρα, Ιουλίου 11, 2011

Το μπλε Παρίσι


Με αυτό το βιβλίο τελειώνει η τριλογία, αφιερωμένη στον μυστηριώδη αστυνομικό Πάκο Μαρτίνεθ.
Μετακόμιση στο Παρίσι, από την Μασσαλία. Μόνος, χωρίς την αγαπημένη του Ιρέν (αφού αυτή τον είχε αφήσει, στέλνοντας του ένα γράμμα).

Για να ξεχάσει λοιπόν αυτή την άσχημη –για όλους –ιστορία ζήτησε μετάθεση στην πρωτεύουσα.
Για να χαθεί και να τον χάσουν....

Τον βρίσκουν όμως πάντα οι απρόβλεπτες καταστάσεις ,τις οποίες καλείται να λύσει ο ίδιος.
Χρησιμοποιώντας περισσότερο το ένστικτο και λιγότερο την λογική.
Όπως από ένστικτο, ξαναβρίσκει την αγαπημένη του Ιρέν (και όχι μόνο).
Την οποία δεν θα ξαναχάσει.Για να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή , οι τρεις τους....