Σε μια χώρα όπου βρίσκεται στο πιο δύσκολο σημείο της ιστορίας της,  τα οργανωμένα συμφέροντα επιμένουν .  Ο Νίκος Δήμου στο περιοδικό LIFO, περιγράφει την κατάσταση αυτή ως rigor mortis  ( δηλαδή νεκρική ακαμψία).


Είναι αυτά τα οργανωμένα συμφέροντα ,που κρατάνε και το δικό μας επάγγελμα κλειστό. Χωρίς να υπολογίζουν το κόστος για την πατρίδα. Μια πατρίδα, που προσπαθεί με απεγνωσμένο τρόπο να βρει τον βηματισμό της. Να ξυπνήσει από τον λήθαργο και την απαξίωση που την έχουν ρίξει οι διάφορες συντεχνίες .
Συντεχνίες, που προσπαθούν με κάθε μέσο να διατηρήσουν τα “κεκτημένα” τους .Tην δική τους οριοθέτηση. Γιατί συμπεριφέρονται, σαν να βρίσκονται στην άγρια Δύση. Όπου ο καθένας τραβούσε τις δικές του διαχωριστικές γραμμές, που πολεμούσε όποιον εισέβαλε στον δικό του χώρο αντιμετωπίζοντας τον ως εισβολέα.
Εκείνη την εποχή –θα μπορούσε να πει κάποιος-ότι έτσι ήταν τα πράγματα.
Τώρα ...;  Νεκρική ακαμψία ...;


Όχι δεν θα υιοθετήσω τον συγκεκριμένο όρο. 
Εμείς πιστεύουμε ,ότι υπάρχει χρόνος. 
Υπάρχει χρόνος, ακόμη για να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Υπάρχει χρόνος, για το πλήρες άνοιγμα των επαγγελμάτων χωρίς κανένα εμπόδιο.
Υπάρχει χρόνος, για μια συνολική αναβάθμιση του επαγγέλματος για όλους τους πτυχιούχους φαρμακοποιούς.
Χρόνος και θέληση.
Από την πλευρά μας υπάρχει πολλή.
Θέληση.

Το τέλος των ιδεολογιών

Συζητώντας με καλούς φίλους στο διαδίκτυο, για τις επόμενες εκλογές έφθασα στο παρακάτω συμπέρασμα. Τελικά ,κατέρρευσαν οι ιδεολογίες και στην Ελλάδα.

Αυτό δηλαδή, που παρατηρήθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη τα προηγούμενα χρόνια ήρθε και σε εμάς.

Αν προσέξετε στις συζητήσεις που γίνονται, σχετικά με την πολιτική κατάσταση, κυριαρχούν τα επίθετα των πολιτικών αρχηγών ( κυρίως). Για παράδειγμα λέμε Τσίπρας, Καμμένος, Σαμαράς, Βενιζέλος, Μάνος, Τζήμερος κλπ.

Στο μοναδικό κόμμα που αναφερόμαστε με το δικό του όνομα είναι η Χρυσή Αυγή. Πιθανώς, γιατί δεν το θεωρούμε άξιο για να εμπλακεί συνειδητά στην διακυβέρνηση της χώρας. Ίσως επειδή πάλι, το θεωρούμε σαν κάτι παροδικό....

Έτσι λοιπόν, η κρίση μας βασιζόταν στο ιδεολογικό υπόβαθρο που είχε κάθε κόμμα .Τώρα, η επιλογή γίνεται βάση προσωπικών κριτηρίων.

Για αυτό και χρησιμοποιούμε τα επίθετα .

Μάλιστα .για κανένα δεν χρησιμοποιούμε το μικρό τους όνομα, ίσως μόνο για τον Τσίπρα ( να φταίει το γεγονός, ότι θα θέλαμε πάντα ένα τέτοιο αγωνιστή για πρόεδρο 15μελούς προεδρείου στο Λύκειο μας...; Κάθε μήνα πενθήμερη εκδρομή, θα πηγαίναμε...).

Μάλλον, έφθασε το τέλος των ιδεολογιών.

Μάλλον, αρχίζει και η εποχή του πολιτικού-διαχειριστή.

Από τη παρούσα κατάσταση, θα προτιμούσα τον διαχειριστή. 

Θολούρα

Μια γενική θολούρα, σε όλο της το μεγαλείο. Μια συνολική σύγχυση και μπέρδεμα στις σκέψεις.
Αναφέρομαι φυσικά στο πολιτικό ( ;) σκηνικό ( γιατί μόνο για πολιτικό δεν κάνει) ,που υπάρχει στην χώρα.

Ο δικομματισμός έχασε, το καταλάβαμε και καλά έκανε .

Ο κερδισμένος ( ΣΥΡΙΖΑ), που ήρθε δεύτερος να μην θέλει να κυβερνήσει.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, να μην θέλουν τον Σαμαρά.

Το ΚΚΕ, ακλόνητο στις θέσεις του ( γνωρίζουν ότι ο Στάλιν πέθανε το 1955 ;).

Η Χρυσή Αυγή παράγει θέαμα με τα “εγέρθητού”.

Οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις  ( Δράση) στην γωνία, γιατί επικράτησε ο λαϊκισμός  όχι μόνο μεταξύ κομμάτων ,αλλά και μεταξύ ψηφοφόρων....

Εύχομαι να ξεδιαλύνει για λίγο το τοπίο.

Υ.Γ. Τεχνηέντως δεν έγραφα όλες αυτές τις μέρες. Πάντα θέλω να έχω, μια όσο το δυνατό πιο ψύχραιμη σκέψη.

Ε, δεν την είχα....