Προσωπικά δεδομένα

Το ερώτημα που κυριαρχεί στις μέρες μας : "Είναι ασφαλή τα προσωπικά μας δεδομένα...?".
Την απάντηση δεν ξέρω ποιος την γνωρίζει...
Οι περισσότεροι πάντως-συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό μου-πιστεύουν ότι τα προσωπικά μας δεδομένα βρίσκονται σε χέρια -και διαθέσεις- πολλών "διαφορετικών" ανθρώπων, οι οποίοι είναι έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουν κατά το δοκούν...
Για χρήσεις τις οποίες δεν μπορούμε να ελέγξουμε, αλλά ούτε και να αποτρέψουμε.
Ίσως ούτε να ξέρουμε ότι τα "αληθινά" προσωπικά μας δεδομένα, τα χειρίζονται κάποιοι για κάποιους λόγους που δεν θα μάθουμε ποτέ...Να γίνεται δηλαδή η ζωή μας, ένα κομμάτι παζλ... ένα κακόγουστο παζλ με το οποίο θα παίζουν, αλλά και θα το εκμεταλλεύονται σε διάφορες περιστάσεις...
Aυτό είναι το σημείο στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε ΟΛΟΙ και να προασπίσουμε την προσωπική μας ζωή , αλλά πάνω από όλα την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μας...

Ασέλγεια στη φύση...

Με την διαδικασία του "κατεπείγοντος", λοιπόν η παραχώρηση 2.600 στρεμμάτων στην περιοχή της Ζαχάρως-όπου υπήρξε ολοκληρωτική καταστροφή, το περασμένο καλοκαίρι από τις πυρκαγιές-για τουριστική ανάπτυξη...
Το γεγονός βέβαια, ότι είχε ενταχθεί στο πρόγραμμα Natura δεν σήμαινε τίποτα για αυτούς.Ποιοι είναι οι αυτοί...? Το Υπουργείο οικονομίας και Οικονομικών.Είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την τσιμεντοποίηση της περιοχής.Μια περιοχή όπου θα έπρεπε να είναι το πρότυπο αναδάσωσης και για τις υπόλοιπες.
Μάλλον, πρότυπο οικολογικής υποβάθμισης θα γίνει...
Ντροπή τους...!

Καριέρα και ποιότητα ζωής...

Είναι-πιστεύω- από τις χαρές της ζωής, οι συναντήσεις με φίλους τους οποίους δεν βλέπεις συχνά αλλά δεν τους ξεχνάς, και προσπαθείς πάντα να τους δεις και να τα πεις "από κοντά" μαζί τους.
Μια τέτοια συνάντηση υπήρξε λοιπόν το περασμένο Σάββατο, σε ένα από τα πολύ ωραία και χαμηλών τόνων καφέ, που υπάρχουν στην Θεσσαλονίκη.Ένα μεγάλο μέρος της συζήτησης αφιερώθηκε στα προβλήματα που συναντά ο σύγχρονος εργαζόμενος...
Ένα από αυτά, είναι η αφόρητη πίεση που δημιουργεί η εκάστοτε εργοδοσία και ο ελάχιστος χρόνος ως αποτέλεσμα αυτής.Αρκετοί-ίσως- θα συμφωνήσετε με την επισήμανση αυτή, η οποία ζητάει όμως και την δική της εξήγηση.Μια εξήγηση που χρειάζεται να δοθεί περισσότερο στους ίδιους τους εαυτούς μας.
Φτάσαμε λοιπόν στο συμπέρασμα-το οποίο συμπίπτει και με αντίστοιχες θέσεις άλλων συνομήλικων μας-ότι τελικά η "καριέρα" είναι μια ψευδαίσθηση, ένα ψεύτικο όραμα που σε μπολιάζουν στην αρχή ιδίως του επαγγελματικού σου βίου, έτσι ώστε να γίνεις στην ουσία ένας σκλάβος της, παντοτινά υποταγμένος σε αυτήν.Μια καριέρα γεμάτη αμέτρητο άγχος, ατέλειωτες υποχωρήσεις -παραχωρήσεις και ελάχιστο προσωπικό χρόνο...
Το θέμα είναι να το καταλάβει κάποιος -έστω και αργά- και να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις,όπως έκανε και ο συγκεκριμένος φίλος.Λιγότερη δουλειά-χωρίς την μανία της "επιτυχημένου μάνατζερ"-και περισσότερος χρόνος για τους εαυτούς μας...
Τελικά, είναι ίσως μονόδρομος η λύση αυτή για κάθε άνθρωπο που δεν θέλει να χάσει την αξιοπρέπεια αλλά και την αυτοεκτίμηση του.
Σας προτρέπω λοιπόν να πιείτε και εσείς, έναν αντίστοιχο καφέ με κάποιον φίλο.
Τον χρόνο θα τον βρείτε, είμαι σίγουρος...

Εξετάσεις 1ο μέρος,τέλος...

Τέλειωσαν λοιπόν και τα μαθήματα, για το πρώτο μέρος της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος για φαρμακοποιούς...
Υπήρξε επιτυχία ως προς το αποτέλεσμα, η οποία γίνεται ακόμη πιο μεγάλη, αν αναλογιστεί κανείς ότι το διάβασμα έγινε κάτω από αντίξοες συνθήκες...Ο χρόνος λιγοστός (λόγω δουλειάς),η οικογένεια να πιέζει,τα μαθήματα (εργαστηριακά χωρίς καθορισμένη ύλη) σχεδόν άγνωστα...Το αποτέλεσμα είναι όμως που μετράει.
Όμως, δεν θα μπορούσαν να μείνουν ασχολίαστες οι εντυπώσεις, από το Ελληνικό Δημόσιο μπάχαλο που επικρατεί-και σε αυτόν τον χώρο-στις υπηρεσίες της Νομαρχίας αφού εκεί υπαγόμαστε πια διοικητικά.
Καταρχήν, δεν γίνεται ΚΑΜΙΑ ταυτοποίηση των υποψηφίων που καλούνται να δώσουν εξετάσεις.Συγκεκριμένα δεν μας ζητήθηκε ΚΑΜΙΑ φορά η αστυνομική μας ταυτότητα ή κάποιο άλλο Δημόσιο έγγραφο, που να πιστοποιεί τα αληθινά μας στοιχεία.Δηλαδή θα μπορούσε ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ να λάβει μέρος στις εξετάσεις, και να δώσει στο τέλος το δικό μου το όνομα...
Για τα ωράρια τα οποία είχαν ανακοινωθεί, φυσικά και δεν τηρούνταν, θα ήταν παράξενο αν τηρούνταν...
Οι αίθουσες δεν έφταναν -αν και ήξεραν τον αριθμό των υποψηφίων από πριν- οπότε μέχρι και την τελευταία στιγμή ψάχναμε αίθουσες.Φανταστείτε ότι στην ομάδα που ήμουν το γραπτό μέρος το κάναμε ΟΡΘΙΟΙ, και η κόλλα Α4 να ακουμπάει πάνω στον ΠΑΓΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ.
Για τις αλλαγές στα ωράρια, είναι περιττό να πω ότι τις μαθαίναμε από "σπασμένο τηλέφωνο" μεταξύ μας...
Άλλη μια τραγική εικόνα της Δημόσιας διοίκησης σε όλο της το μεγαλείο.
Τελικά αυτή η χώρα πορεύεται όντως, με αυτόματο πιλότο...