Τετάρτη, Ιουνίου 30, 2010

Η Εθνική χρεωκοπία


Σκέφτομαι εδώ και αρκετές μέρες, να γράψω κάτι σχετικά με την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου.


Όχι κάτι αμιγώς ποδοσφαιρικό, αν και ζούμε σε μια μουντιαλική περίοδο.

Αφορά την νοοτροπία γενικότερα, ενός τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε συμπεριφορές αυτής.


Μια ομάδα ανθρώπων ,που προσπαθεί να μετασχηματίσει την κοινή γνώμη. Να την τιθασεύσει και να την οδηγήσει σε διαστρεβλωμένα συμπεράσματα .


Προσπαθούν δηλαδή, μετά τα αποτελέσματα που έφερε η Εθνική Ελλάδος να αποδείξουν ότι η πορεία της ομάδας, ήταν γενικά μια «καλή» πορεία....


Για να τα δούμε όμως τα πράγματα τμηματικά.


Πρώτος αγώνας, Ελλάδα –Ν.Κορέα. Τραγική εμφάνιση χάνοντας με τελικό σκορ 2-0.Μια ομάδα άνευρη. Χωρίς αρχή , μέση και τέλος...Αποτυχία


Δεύτερος αγώνας, Ελλάδα-Νιγηρία. Ευτυχώς που ήρθε η –χαζή- αποβολή του Νιγηριανού. Έπειτα η «θρυλική» (;) ανατροπή. Φυσικά, η μοναδική ανατροπή που έχει γίνει στα παγκόσμια αθλητικά χρονικά είναι της ομάδας μας...

Κανείς άλλος, δεν το έχει κατορθώσει αυτό...


Τρίτος αγώνας, Ελλάδα-Αργεντινή. Μεγάλη επιτυχία να μην δεχτεί μια ομάδα (Εθνική Ελλάδος) για 75 λεπτά, από μια άλλη ομάδα που έπαιζε με 8 περίπου απουσίες.

Κάνοντας –μόλις- ΜΙΑ ευκαιρία σε όλο τον αγώνα. Το μοναδικό μας κατόρθωμα.


Δηλαδή, προσπαθούν να μας πείσουν ότι για όλα φταίει η κακοτυχία, οι τραυματισμοί των παικτών κλπ.

Έφταιγε και το γεγονός, ότι παίζαμε με την Αργεντινή. Πιθανώς, να ήθελαν να την αποβάλλουν από το Μουντιάλ.


Ούτε ίχνος για αυτοκριτική και στρατηγικό σχεδιασμό. Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά, ότι της οικονομικής κρίσης προηγείται πάντα η κοινωνική και πολιτιστική.


Όταν μια κοινωνία, ομφαλοσκοπεί συνεχώς χωρίς να κοιτάζει σε ένα πεδίο 360 μοιρών είναι καταδικασμένη σε κατάπτωση.

Μια κατάπτωση που την βιώνουμε μέσα από ένα οικονομικό πρίσμα...

Αυτό του ΔΝΤ.

Πέμπτη, Ιουνίου 17, 2010

Από το παράθυρο...




Όπως μπήκαν από το παράθυρο , έτσι θα φύγουν από την πόρτα.

Δεν υπάρχει άλλη λύση, για την περίπτωση τους. Διοριστήκαν τον Αύγουστο 2009-στην Αττικό Μετρό- χωρίς καμιά νόμιμη διαδικασία. Επειδή ήταν «δικά» τους παιδιά...

Οι περισσότεροι, δεν είχαν καν τα απαραίτητα για να δουλέψουν στο συγκεκριμένο τομέα. Σε ένα τομέα που απαιτείται μια στοιχειώδης εξειδίκευση.

Το παράλογο όμως είναι, ότι όλοι αυτοί (280 συμβασιούχοι) ζητάνε την ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ τους. Μια μονιμοποίηση, την οποία θα κληθούμε να πληρώσουμε ΌΛΟΙ οι Έλληνες φορολογούμενοι....

Φυσικά και δεν θα τους κρατήσουν. Θα φύγουν.
Αυτήν την φορά από την πόρτα....

Πέμπτη, Ιουνίου 03, 2010

Να φύγετε, να πάτε αλλού...


Κάπως έτσι, θα απάντησαν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, στην πρόθεση του κρουαζερόπλοιου Ζenith για στάση στο λιμάνι της Πάτρας.


Άλλωστε –οι συγκεκριμένοι αγωνιστές- δεν έχουν ιδιαίτερη ανάγκη το τουριστικό συνάλλαγμα που θα είχε εισρεύσει στο λιμάνι του Πειραιά (σε μελλοντικό χρόνο, θα γίνει αναφορά και στις συνδικαλιστικές συντεχνίες άλλων επαγγελμάτων).


Από την άλλη πλευρά, οι «μεγαλοκαπιταλιστές μικρομαγαζάτορες», που παραπονιούνται (αλλά και διαμαρτύρονται).Παραπονιούνται, για την μη έλευση και για την μη ρευστότητα των επιχειρήσεων τους.

Σκεπτόμενοι ότι αν το πρώτο μη δεν θα υπήρχε, θα απαλειφόταν και το δεύτερο...


Δυο κόσμοι παράλληλοι. Με διαφορετικές εμπειρίες αλλά και διεκδικήσεις. Αλλά και από διαφορετικές θέσεις.


Κάποιοι βολεμένοι ( με σίγουρο μισθό), προσποιούμενοι ότι διεκδικούν.

Κάποιοι άλλοι αβόλευτοι (με αβέβαιο εισόδημα), που προσπαθούν να επιβιώσουν...