Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Good night , and Good luck...



Good night , and Good luck λοιπόν...
Πολλοί θα έχετε ήδη καταλάβει, ότι είναι ο τίτλος ταινίας που προβλήθηκε στην Ελλάδα στις αρχές του χρόνου.Εγώ βέβαια την είδα μόλις εχθές το βράδυ στο DVD ( φοβερή έμπνευση το DVD, τελικά...) και μπορώ να πω ότι είναι από τις καλύτερες ταινίες που παρακολούθησα τελευταία...
Στην ουσία, αναφέρεται στον αγώνα που δίνει μία ομάδα δημοσιογράφων-που δουλεύουν στο τηλεοπτικό σταθμό CBS- κατά του γερουσιαστή Μακάρθυ,γνωστός αμερικανός γερουσιαστής ,υπέρμαχος του σκοταδισμού και των διώξεων, με όποιον δεν συμφωνούσε μαζί του.
Ένας αγώνας λοιπόν που δικαιώνεται, (διώκεται τελικά ο Μακάρθυ) αλλά στο τέλος η ομάδα των δημοσιογράφων παραγκωνίζεται, από τον ίδιο τον σταθμό.
Δύο είναι τα σημεία όπου εντυπωσιάστηκα.Πρώτον ο σκοταδισμός και η παράνοια μερικών ανθρώπων που για διάφορους λόγους κρατάνε την τύχη στα χέρια τους ή επηρεάζουν την ζωή μας έμμεσα ή άμεσα.Δεύτερον η μαχητικότητα και ηαποφασιστικότητα κάποιων δημοσιογράφων, που με περισσή τόλμη υπερασπίζονται το δικαίωμα της πληροφόρησης, και την μετάδοση αυτής στον κόσμο με οποιοδήποτε κόστος...
Οι συνειρμοί που μου ήρθαν αυθόρμητα μετά το τέλος της ταινίας ήταν οι εξής:Τους πρώτους (πολιτικού σκοταδιστές) τους βλέπουμε και σήμερα παντού...
Τους δεύτερους όμως...?

Παρασκευή, Νοεμβρίου 24, 2006

Χρηματιστήριο της Βίας...


Περίμενα όλες αυτές τις μέρες, τις εξελίξεις σχετικά με το θέμα του ξυλοδαρμού του άτυχου φοιτητή στην Θεσ/νίκη.
Δεν περίμενα βέβαια, να δω ευαισθησία από την πλευρά της επίσημης αστυνομίας, αυτό δεν με παραξένεψε...
Μου έκανε όμως αλγεινή εντύπωση η κωλυσιεργεία στην απόδοση, αλλά και το είδος των "ποινών" που επιβλήθησαν στους "πρωταγωνιστές" του επεισοδίου. Να τις αναφέρουμε λοιπόν:διαθεσιμότητα και άμεση μετακίνηση...
Μάλιστα!Τόση αυστηρότητα σχετικά με τις ποινές δεν έχω ακούσει πουθενά στον κόσμο...
Δηλαδή θα μετακινηθούν κάπου αλλού-πάντα κοντά στο σπίτι τους,ίσως και πιο κοντά από πριν- για να συνεχίσουν και σε άλλες περιοχές της Θεσ/νίκης να προστατεύουν ζαρντινιέρες και μηχανάκια από αλητόβιους φοιτητές...
Άλλωστε, όπως πολλοί λένε "ο χρόνος είναι γιατρός...",και θα επουλώσει τις πληγές που άφησε στις ψυχές των αστυνομικών αυτός ο φοιτητής...
Τόσο αποτιμούν λοιπόν ένα τέτοιο επεισόδιο φρίκης και ανεξέλεγκτης αστυνομικής βίας...
Αυτό λοιπόν είναι το limit up στο χρηματιστήριο της βίας, αλλά και το limit down στο χρηματιστήριο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας...

Κυριακή, Νοεμβρίου 19, 2006

Αστυνομία και ψυχραιμία...



Εδώ και πολύ καιρό, βλέπουμε να συμβαίνουν διάφορα γεγονότα στον χώρο της αστυνομίας, τα οποία μόνο θλίψη μπορούν να προκαλέσουν.
Θλίψη ,γιατί το σώμα της αστυνομίας θα πρέπει αν εμπνεέι την ασφάλεια ,το αίσθημα δικαιοσύνης, αλλά και προστασίας σε όλους τους πολίτες.
Αναφέρομαι συγκεκριμένα στο χθεσινό επεισόδιο-την ημέρα του εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου στην Θεσ/νίκη- με τον άγριο ξυλοδαρμό (τον οποίο παρακολούθησα τυχαία στην τηλεόραση) ενός νεαρού, από αστυνομικούς με πολιτικά και με θεατές ένστολους αστυνομικούς.Να σημειωθεί ότι παρόντες ήταν και καθηγητές πανεπιστημίου οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν για τον ξυλοδαρμό, για να εισπράξουν απειλές και ύβρεις από την πλευρά των αστυνομικών...
Προσωπική μου άποψη, λοιπόν είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της αστυνομίας έχει αυτονομηθεί, και ακολουθεί δική του στρατηγική και διαδικασίες όσον αφορά την αντιμετώπιση τέτοιων συμβάντων, με ταυτόχρονη καταστρατήγηση προσωπικών ελευθεριών του πολίτη.
Θεωρώ ότι η συμπεριφορά αυτή των αστυνομικών οδηγεί στα άκρα την όλη κοινωνία, και να την θέτει συνεχώς απέναντι τους δημιουργώντας ένα αίσθημα καχυποψίας από την πλευρά των πολιτών.
Ελπίζω οι υπεύθυνοι να δράσουν πριν είναι αργά, και τα πράγματα πάρουν ανεξέλεγκτη τροπή και μία κατεύθυνση χωρίς επιστροφή...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Φόρος τιμής...



Σημαντική η σημερινή μέρα.
Πιστεύω όχι μόνο για μένα, αλλά για όλη την χώρα.Αν σκεφτούμε και αναλογιστούμε τι κατόρθωσαν εκείνα τα "παιδιά" με την εξέγερση του Πολυτεχνείου μόνο ρίγος θα πρέπει να μας προκαλέσει.
Ίσως όμως θα πρέπει να μας προκαλέσει και ένα αίσθημα ευθύνης για όλους μας.
Ας δει ο καθένας μας την καταπίεση που υφίσταται σε όλα σχεδόν τα επίπεδα της ζωής, (κοινωνικό ,επαγγελματικό, οικογενειακό) και ας σκεφτούμε τι έχουμε κάνει εμείς για τους εαυτούς μας.
Σίγουρα πολλοί θα απαντήσουν ΤΙΠΟΤΑ...
Αυτό όμως δεν απάντησαν και οι φοιτητές μαζί και με μια μερίδα εργαζόμενων την ημέρα εκείνη.
Αψήφισαν πολλά πράγματα, ακόμη και την ίδια τους την ζωή, με απότερο σκοπό το δικαίωμα όχι μόνο στην ελεύθερη έκφραση αλλά και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια..
Μια αξιοπρέπεια που στις μέρες μας φθίνει, και γίνεται είδος μιας χρήσης με προορισμό το καλάθι με τα σκουπίδια...
Εύχομαι λοιπόν στον καθένα σήμερα καλή προσωπική εξέγερση...

Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006

Η ανία του ...άνεργου


Συμπληρώνω λοιπόν αισίως(;) την δεύτερη εβδομάδα, χωρίς δουλειά και μπορώ να πω ότι αρχίζω να βαριέμαι.
Ο χρόνος απεριόριστος, αλλά χωρίς να έχω βρει να κάνω κάτι το ξεχωριστό από ότι έκανα πριν...
Διαβάζω βέβαια περισσότερο για το μεταπτυχιακό μου (κάτι είναι και αυτό), αλλά δεν έχω την υπομονή που είχα πέρσι (και με μεγαλύτερο όγκο δουλειάς), και έτσι οι ρυθμοί μελέτης έχουν επιβραδυνθεί απελπιστικά.
Το παράξενο είναι ότι προσπαθώ να "μοιράσω" κάποιες δουλειές που έχω να κάνω.
Με αυτό τον τρόπο ελπίζω να "γεμίσει η μέρα μου και να φαίνεται πιο παραγωγική...
Μάλλον θα πρέπει να βρω κάτι άλλο για να περάσει η ανία που με περιβάλλει...
Υπομονή...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 10, 2006

ΟΑΕΔ...


Σήμερα λοιπόν πήγα στον ΟΑΕΔ για να κάνω εγγραφή στο ταμείο ανεργίας...
Ομολογώ, ότι ένιωθα κάπως παράξενα,μπορώ να πω ότι ντρεπόμουν κιόλας...
Τώρα βέβαια θα μου πει κάποιος ποιος ο λόγος να ντρέπεται...
Δεν το λέω με υποτιμιτικό ύφος,αλλά επειδή είμαι συνηθισμένος να "δουλεύω" (μου θυμίζει λίγο από μουλάρι που μεταφέρει προμήθειες...), απλά νόμιζα ότι ήταν κάποιος άλλος που υπέβαλε τα χαρτιά του.
Ναι, τα χαρτιά του για την κάρτα ανεργίας,για την εγγραφή του στο ταμείο και όλες τις γνωστές γραφειοκρατικές διαδικασίες που επικρατούν σε μία δημόσια υπηρεσία.
Συγκεκριμένα ένιωθα ότι έβλεπα τον εαυτό μου έξω από το σώμα μου ,σαν θεατής που βλέπει ένα έργο του Αγγελόπουλου, και που περιμένει με ανυπομονησία την επόμενη σκηνή...
Μια σκηνή,την οποία άκουσα από μερικούς...
"Θέλω να κάνω διακοπή του ταμείου..."
Αυτή την σκηνή θέλω να ζήσω, και να βγω από το έργο...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

Βαρεμάρα...


Το έχω προσέξει, και μου κάνει μεγάλη εντύπωση.Όταν δεν έχω κάτι να κάνω (τώρα που είμαι άνεργος) κυριαρχεί το αίσθημα της ανίας και της βαρεμάρας γενικότερα.
Ίσως επειδή έμαθα να δουλεύω σε γρήγορους ρυθμούς και τώρα δεν μπορώ να προσαρμοστώ στις καινούριες συνθήκες...
Συγκεκριμένα οι δουλειές που κάνω γίνονται με πολύ αργό ρυθμό και έχω μάλιστα και την τάση να τις αναβάλλω συνέχεια.Οπότε καταλαβαίνετε ότι μαζεύονται σιγά-σιγά και μετά πρέπει να τρέξω για να τις προλάβω.
Μάλλον, πρέπει να βρω ΟΠΟΣΔΗΠΟΤΕ δουλειά για να επιστρέψω στην ίδια κατάσταση που ήμουν πριν.
Μήπως είμαι και λίγο workaholic ?
Ποιος ξέρει...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 06, 2006

Η ώρα της αλήθειας,,,



Ήλθε λοιπόν η ώρα της αλήθειας,η στιγμή για να πω κάποια πράγματα,κάποιες σκέψεις που με προβλημάτισαν την τελευταία ταραχώδη για μένα περίοδο...
Διάλεξα επίτηδες να το κάνω τώρα πιστεύοντας ότι έχω αποφορτισθέι συναισθηματικά και αποφεύγοντας τον κίνδυνο να μην εκφρασθώ όσο πιο αντικειμενικά γίνεται.
Την περασμένη Πέμπτη λοιπόν είχε προγραμματισθεί συνάντηση με την διευθύντρια τμήματος.Στην συνάντηση αυτή η κυρία Δ. ήθελε να με πείσει ότι μου είχε δώσει αρκετό χρόνο (10 μήνες) για να βρω μια κάποια άλλη θέση, πράγμα τελείως ανυπόστατο.
Φυσικά της απάντησα ότι η ειδοποίηση για να βρω "άλλη εταιρεία" άρχιζε από τις 13 Ιουλίου.
Αυτή επέμενε, αλλά και εγώ ήμουνα σταθερός στις απόψεις μου.Φυσικά και δεν τα έλεγα όλα αυτά από αντίδραση (δεν είναι τέτοιος ο χαρακτήρας μου) αλλά γιατί δεν θέλω να υποτιμάνε την νοημοσύνη μου και ξευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μου.
Αφού όπως της είπα ότι υπάρχει σαφής διάσταση απόψεων (και σε αυτό το θέμα)μου ανακοίνωσε (sic) την "λύση της συνεργασίας μας"και ότι η απόλυση (επιτέλους!) θα υπογραφόταν αύριο...
Την επόμενη μέρα (Παρασκευή) ξαναπήγα(!) (γιατί με ξανακατέβασαν δύο φορές σε δύο μέρες , δεν το κατάλαβα αυτό) στην Αθήνα για να υπογράψω τα έγγραφα που χρειάζονται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Πάντως, μέσα σε όλα αυτά μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ήρθαν να με χαιρετήσουν πάρα πολλοί εργαζόμενοι της εταιρείας...
Ήταν ίσως η μεγαλύτερη δικαίωση μου, μέχρι τώρα, από αυτή την άθλια ιστορία.Μια ιστορία όχι τόσο δραματική (είμαι σίγουρος ότι έχουν βιώσει ακόμα χειρότερες καταστάσεις από την δική μου, άλλοι εργαζόμενοι...) αλλά γιατί την έζησα τόσο έντονα επειδή μου συνέβαινε για πρώτη φορά, αλλά και επειδή πίστευα ότι δεν θα μου συμπεριφερθούν ποτέ έτσι σε μένα, γιατί είμαι από την φύση μου χαμηλών τόνων.
Ίσως το τελευταίο να θεωρήθηκε και ως μειονέκτημα, ίσως και ως αδυναμία.
Eυτυχώς που υπάρχει όρεξη για να συνεχίσω, και να αγωνισθώ όπως πάντα για την μεγαλύτερη ίσως αξία σε αυτή την ζωή, την ΑΝΘΡΏΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006

Οι δυο μας...


Και τώρα οι δυο μας...
Την Πέμπτη κατεβαίνω στην Αθήνα αυθημερόν για να μιλήσω με την Διευθύντρια (την συνάντηση την ζήτησε αυτή), και πιθανώς να μου ανακοινώσει και το τυπικό τέλος της συνεργασίας με την εταιρεία και να μου δώσει πια την n;omimh αποζημίωση απόλυσης που αρνούνται πεισματικά...
Τα νεώτερα σε λίγες ώρες λοιπόν...
Υ.Γ. Ούτε ένα βήμα πίσω!!!