Δευτέρα, Απριλίου 20, 2009

Ποιος θέλει να συλληφθεί ο Παλαιοκώστας ?


Δεν είναι μια ερώτηση ρητορικού τύπου. Απλά, εκτός από τους γνωστούς-γνωστούς (πολιτικοί ιδίως κυβερνητικοί, αστυνομικοί ιδίως αποτυχημένοι και συντηρητικοί γεννημένοι αποτυχημένοι...).

Υπάρχει όμως, και μια σιωπηλή -συντριπτική-πλειοψηφία που δεν θέλει να συλληφθεί ο Παλαιοκώστας. Δεν θέλει γιατί είναι αυτός που έδωσε -αλλά θα δώσει ακόμα πιο πολλές-σφαλιάρες στο “σύστημα”.Ένα σύστημα, με χίλια δυο πρόσωπα αλλά με μία πάγια και μόνιμη επιδίωξη. Την διατήρηση της καταπίεσης του πολίτη.

Δεν θέλουμε να συλληφθεί ο Παλαιοκώστας, γιατί ξέρουμε ότι δεν χρησιμοποιεί τα λεφτά από τα λάφυρα των τραπεζών ( λάφυρα γιατί, ληστές δεν είναι και οι τραπεζίτες με την ανοχή του κράτους...?) για δικό του και μόνο όφελος. Απλά, κάνει και αγαθοεργίες σε άτομα με μικρή (ή και ελάχιστη) οικονομική επιφάνεια.

Δεν θέλουμε να συλληφθεί ο Παλαιοκώστας, γιατί ξέρουμε ότι ενώ τον κυνηγάνε τόσοι πολλοί, αυτός δεν πυροβόλησε ΠΟΤΕ του αστυνομικό. Δεν λέρωσε, τα χέρια του με αίμα από τους διώκτες του. Υπάρχει άραγε, κάτι παρόμοιο στα παγκόσμια χρονικά...?

Δεν θέλουμε να συλληφθεί ο Παλαιοκώστας, γιατί αποτελεί μια ελπίδα αμφισβήτησης απέναντι στην συνεχή ρομποτοποίηση που επιχειρήται να γίνει, καθοδηγούμενη από την κεντρική εξουσία...

Τέλος, δεν θέλουμε να συλληφθεί ο Παλαιοκώστας, γιατί αποτελεί το alter ego μας.. Θα θέλαμε πολύ να του μοιάσουμε .Είναι κατά κάποιο τρόπο, ο superman των παιδικών μας χρόνων.
Μία φιγούρα που χάθηκε, από το μυαλό μας -μεγαλώνοντας-την οποία ξαναβρίσκουμε στο πρόσωπο του.

Άραγε, ποιος θέλει να συλληφθεί ο Παλαιοκώστας ?

Τρίτη, Απριλίου 07, 2009

Καλό σου ταξίδι Βασίλη...


Συγκλονισμένος από τον άδικο χαμό του Έλληνα φοιτητή στην πόλη L'Aquila. Συγκλονισμένος γιατί πέρασα και εγώ κάποια χρόνια -σε άλλη πόλη βέβαια- της Ιταλίας.


Φοιτητής και εγώ, όπως ο Βασίλης. Μια φοιτητική ζωή, γεμάτη από πολύ δυνατές συγκινήσεις. Απογοητεύσεις,νοσταλγία για την Ελλάδα,δοκιμασμένες φιλίες,δυσκολίες στην προσαρμογή του εκεί τρόπου ζωής. Φυσικά και κάποιες χαρές. Ελάχιστες όμως. Η καθεμιά με το δικό της ειδικό βάρος.


Έτσι λοιπόν ,βλέποντας στο διαδίκτυο τις εικόνες από τα χαλάσματα συγκινήθηκα. Θυμήθηκα και το δικό μου πέρασμα από εκείνη την χώρα. Για λίγο, ταυτίστηκα με τον Βασίλη. Ένας νέος άνθρωπος με τον δικό του σκοπό (φοιτητής στην σχολή Πολιτικών Μηχανικών που ετοίμαζε την πτυχιακή του) και όνειρα για το μέλλον.


Ένα μέλλον που κατέρρευσε ,όπως τα σπίτια της μεσαιωνικής αυτής πόλης. Μέσα στην νύχτα, από έναν αδυσώπητο σεισμό. Θέλοντας ίσως να προλάβει τον ερχομό μιας καινούριας μέρας. Να μην αφήσει ούτε το παραμικρό ίχνος αισιοδοξίας.


Στο τέλος, η τραγική φιγούρα της μητέρας του. Να στέκεται εκεί .Πάνω από τα χαλάσματα. Περιμένοντας για κάποιο ελπιδοφόρο μήνυμα. Που δεν ήρθε όμως ποτέ...


Καλό σου ταξίδι Βασίλη, buon viaggio. Όταν μας κοιτάς από ψηλά, κέρνα και κανένα espresso στους αγγέλους. Να είσαι σίγουρος ότι θα το εκτιμήσουν....