Ελλάδα...

Βλέποντας σήμερα το βράδυ τα τελαυταία λεπτά της εκπομπής του Λάκη Λαζόπουλου στον Alpha το Αλ Τσαντίρι Νιουζ, μου έκαναν εντύπωση οι σκέψεις του καλλιτέχνη σχετικά με τα ανάμικτα συναισθήματα που προκαλεί η χώρα μας σε πολλούς από εμάς...
Η αφορμή ήταν η κατάσταση που επικρατεί σε κάποιο ΙΚΑ όπου καινούρια μηχανήματα που είναι έτοιμα για να λειτουργήσει ένα πλήρες ακτινολογικό τμήμα παραμένουν στα κουτιά τους αχρησιμοποίητα.
Θα ήταν παράλογιο βέβαια να μιλήσουμε και για διορισμό ιατρού ακτινολόγου, (εδώ δεν δίνουν την άδεια να λειτουργήσουν τα μηχανήματα...) που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει πολλά περιστατικά, να αποσυμφόριζε τα νοσοκομεία αλλά και να γλύτωνε αρκετό κόσμο από άσκοπες μετακινήσεις και έξοδα...
Ούτε λόγος βέβαια για μια συνάντηση με τους αρμόδιους του ΙΚΑ (πρέπει να ασχοληθούν και με τα γαλακτοκομικά τους...)
Έλεγε λοιπόν ο Λαζόπουλος ότι η χώρα αυτή δίνει τόσες πολλές απογοητεύσεις που σου ρίχνει το ηθικό και πολλές φορές νιώθεις κουρασμένος, αηδιασμένος και έτοιμος να δραπετεύσεις από αυτήν...
Όμως κάθε φορά που βγαίνουμε στο εξωτερικό δεν "βλέπουμε" την στιγμή για να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας,στην Ελλάδάρα μας...
Τα παράξενα αυτά συναισθήματα λοιπόν τα έχω νιώσει και εγώ κατά την πολυετή απουσία μου για σπουδές στο εξωτερικό, όπου πάντα είχαμε στο μυαλό την "Ελλάδα μας", την "πατρίδα μας".
Κάθε φορά όμως που αυθόρμητα γινόταν η σύγκριση με την γενική κατάσταση που επικρατεί στην Ευρώπη (τουλάχιστον σε επίπεδο υπηρεσιών) ερχόντουσαν κύματα κατάθλιψης σε συνδυασμό με θυμό.
Στο τέλος δίναμε και μια "ανομολόγητη" υπόσχεση μεταξύ μας να προσπαθήσουμε-έστω ατομικά-να διορθώσουμε την κατάσταση ο καθένας στον μικρόκοσμο του...
Η απογοήτευση μετά την επιστροφή...?
Μεγάλη...