Τρίτη, Μαρτίου 06, 2007

Εν,δυο στα 18....


Μεγάλος σάλος, και προβληματισμός έχει ξεσπάσει σχετικά με την στράτευση των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών, μόλις αυτοί έχουν συμπληρώσει τα 18 τους χρόνια.
Καταρχήν, σαν ιδέα μπορώ να πω ότι συμφωνώ.Από την δική μου εμπειρία-όπου εγώ πήγα στον Στρατό, σχετικά μεγάλος,στα 27 χρόνια- είναι καλύτερα, κάποιος να κάνει την θητεία του μικρός ,παρά μεγάλος...
Θα έλεγα, ότι θα έπρεπε να επεκταθεί και ως δια βίου εκπαίδευση, κάθε 3 ή 4 χρόνια, με έμφαση κυρίως στο διασωστικό κομμάτι της εκπαίδευσης, αλλά και στα πλαίσια της Πολιτικής Προστασίας.
Για να γίνουν όμως όλα τα παραπάνω, θα έπρεπε :το στράτευμα να έχει σύγχρονες εγκαταστάσεις, εκπαιδευμένο και συνειδητοποιημένο προσωπικό, έτοιμο να βοηθήσει και όχι να βγάζει κάθε φορά το κόμπλεξ του στους στρατιώτες,διαφάνεια στην διαχείριση οικονομικών,αληθινή οικονομική βοήθεια στους στρατιώτες, άριστο και σύγχρονο υλικοτεχνικό υλικό,στρατιωτικό και μη), και τέλος σεβασμός σε ανθρώπους που θα χάσουν κάποιο παραγωγικό κομμάτι της ζωής τους για να το θυσιάσουν στον βωμό της μητέρας Πατρίδας...
Πιστεύει κανείς, ότι μπορούν να γίνουν όλες αυτές οι αλλαγές...?
Μα , και βέβαια δεν τα πιστεύει κανένας...
Τότε προτείνω, τα παιδιά μας να μην πάνε ποτέ στον στρατό για να γίνουν τα σκαλιά όπου θα πατάνε πάντα οι πολιτικοί (και ενίοτε και οι στρατιωτικοί) έτσι ώστε να γίνει πιο εύκολη η αναρρίχηση τους...
Μια αντίστροφη αναρρίχηση, που αντί να τους οδηγήσει στον τελικό τους στόχο θα τους φέρει ακριβώς αντίθετα, εκεί όπου θέλουν να φτάσουν...

Δεν υπάρχουν σχόλια: