Λένε ότι αύριο θα είναι μια κρίσιμη μέρα.Μια μέρα ορόσημο, σχετικά με τις εξελίξεις που δρομολογούνται όσον αφορά το ασφαλιστικό.Το οποίο αφορά πάρα πολλούς, και όχι λίγους.
Αυτοί οι "πολλοί' λοιπόν-όπου μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ-είναι που ανησυχούν για το μέλλον τους.Δεν μιλάμε βέβαια για το επαγγελματικό κυρίως μέλλον ,αλλά για την δυνατότητα που θα έχουν στο μέλλον, να μπορούν να παίρνουν μια σύνταξη η οποία να καλύπτει τις στοιχειώδεις ανάγκες που θα έχει ο καθένα ς μας ,όταν θα φτάσει εκείνη η ώρα, να αποσυρθούμε από την ενεργό επαγγελματική δράση...
Το ερώτημα που τίθεται όμως, είναι αν θα έχουμε την ψυχική και σωματική δύναμη να μπορούμε να είμαστε "ωφέλιμοι" και αποδοτικοί στον εκάστοτε εργοδότη-το χρονικό διάστημα- λίγο πριν την σύνταξη έτσι ώστε να κατοχυρώσουμε το δικαίωμα, σχετικά με την συμπλήρωση των απαραίτητων ενσήμων.
Το πιο αξιοσημείωτο του συγκεκριμένου νομοσχεδίου είναι ότι -συνομιλώντας με αρκετούς- συνένωσε διαφορετικές μάζες ανθρώπων από διάφορα κοινωνικά στρώματα, τα οποία δεν είχαν μέχρι τώρα και πολλά κοινά επαγγελματικά σημεία και κουλτούρα.
Ελπίζω λοιπόν όχι τόσο σε μια μαζική απεργία- αυτήντην θεωρώ δεδομένη-αλλά στην κατανόηση των κοινών προβλημάτων που έχουμε όλοι οι εργαζόμενοι, αλλά και στον κοινό αγώνα για την αντιμετώπιση αυτών.
4 σχόλια:
Αν θέλεις την γνώμη μου, νομίζω πως οι περισσότεροι από μας δεν θα έχουν προβλήματα με την σύνταξή τους. Όχι επειδή έγινε η απεργία, ούτε λόγω της ευαισθησίας των πολιτικών, αλλά λόγω του ότι πιάσαμε πάτο. Και ότι πιάνει πάτο ή πεθαίνει ή ξαναζωντανεύει δυνατότερο. Ελπίζω (και πιστεύω) στο δεύτερο. Όλα αυτά καλά είναι -οι απεργίες- αλλά δεν με χορταίνουν.
@ haris
Δεν νομίζω ότι ακόμα πιάσαμε πάτο...
Απλά, θα έρθουν σκληρότερες μέρες.
Για αυτόν τον λόγο, δεν έχουμε -μέχρι τώρα-κάψει όλα τα δημόσια κτίρια...
Άκου το Χάρη. Έρχεται πολύ πιο σύντομα απ' ότι φαίνεται. Βλέπω, καίει και σένα το αίμα σου...
@ haris
Nαι αγαπητέ καίει,όμως δεν ξέρω πότε θα ξεσπάσω...
Δημοσίευση σχολίου