Ήρθε λοιπόν η ώρα για να σας διηγηθώ τις εντυπώσεις από το επαγγελματικό ταξίδι που έκανα μέσα Μαΐου στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Phoenix στην Arizona...
Καταρχήν, πρέπει να ειπωθεί πως ότι έχετε ακούσει για τους Αμερικάνους -αρνητικό φυσικά- δεν είναι προϊόν Αντιαμερικανικής προπαγάνδας και υστερίας...Οι εξηγήσεις θα δοθούν παρακάτω.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή του ταξιδιού. Αναχώρηση -την προηγούμενη μέρα-από την θεσ/νίκη για Αθήνα (θα ήταν υπερβολικό να υπήρχε πτήση απ' ευθείας από την πόλη μας...) και την επόμενη μέρα πτήση για Philadelphia και από εκεί- μετά από τέσερις ώρες αναμονής-την ανταπόκριση για το Phoenix.
Στο Ελ.Βενιζέλος λοπόν οι απαραίτητες διαδικασίες που αφορούν τις πτήσεις για Αμερική. Φυσικά συνεχείς ερωτήσεις σχετικά με την ασφάλεια των πτήσεων. Δηλαδή, αν γνωρίζαμε τα μέτρα που ισχύουν, αν καταλάβαμε ότι κάποιος άνοιξε την βαλίτσα μας (!!),αν ετοιμάσαμε την βαλίτσα εμείς οι ίδιοι και όχι κανένας άλλος (!!!!!)...Επιτέλους μετά από κάποια ώρα επιβίβαση στο αεροπλάνο και τακτοποίηση των χειραποσκευών μας στην διακεκριμένη θέση, την οποία πολύ ευγενικά μας είχε βάλει η εταιρεία για την οποία δουλεύουμε..
Οι αεροσυνοδές ήταν κυρίες- πιστέψτε με -πολύ "περασμένης" ηλικίας, φοβερά ευγενικές και γεμάτες νεέργεια.¨Διαρκώς στο πόδι και έτοιμες να σε εξυπηρετήσουν...Ένα καλό μάθημα για την δική μας ραθυμία και απροθυμία για δουλειά...
Στο αεροπλάνο ένα ζευγάρι Αμερικανών δίπλα μας, κατά την διάρκεια της πτήσης πίνει τουλάχιστον 4 ποτήρια ουίσκι ο καθένας. Τους βλέπαμε και ανακατευόμασταν μόνο με την εικόνα του γεμάτου ποτηριού.
Μετά από οκτώμισι περίπου ώρες πτήσης φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Philadelphia. Ένας αχανές , βρώμικο και πολύβουο αεροδρόμιο. Στεκόμαστε για μισή ώρα περίπου στην ουρά ,για έλεγχο στη βίζα και μετά οι συνηθισμένες ερωτήσεις από τον αστυνομικό,"τι ήρθες να κάνεις στην Αμερική","πού θα μείνεις", τι σεμινάριο θα παρακολουθήσεις" κλπ. Περιττό να αναφερθεί, ότι όλα αυτά ήταν γραμμένα...Στο τέλος, με αυστηρό βλέμμα και ύφος να σου λέει ότι η βίζα θα λήξει αυτόματα μετά από 10 μέρες (τι χαρά και τι ευτυχία για μας...
Ο έλεγχος τελειώνει και μετά παίρνουμε τις βαλίτσες για να βρούμε την ανταπόκριση για Phoenix. Σε μια στιγμή κατά την διάρκεια του ελέγχου προσωπικών χειραποσκευών βλέπουμε τους Αμερικανούς να βγάζουν τα παπούτσια και να κυκλοφορούν ξυπόλυτοι...Τραγικό!Είναι ότι πιο εξευτελιστικό έχω νιώσει...
Έτσι λοιπόν περιμένουμε για άλλες τεσσεράμισι περίπου ώρες στο αεροδρόμιο κάνοντας βόλτες και κοιτάζοντας τους Αμερικάνους (?) ταξιδιώτες. Κάπου όμως - αφού έχουμε τακτοποιηθεί και βρει την έξοδο για το αεροπλάνο- παθαίνουμε ένα είδους πολιτισμικού σοκ...Αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε -εμείς οι λευκοί- μειοψηφία σε σχέση με τους έγχρωμους που κυκλοφορούσαν...Είτε ήταν ταξιδιώτες ,είτε ήταν εργαζόμενοι...Εναι η πρώτη φορά που νιώθεις ότι είσαι από την πλευρά των λίγων , και όχι των πολλών όπως ήσουν μέχρι πριν.Ένα πολύ καλό μάθημα, για να γνωρίζεις πως νιώθουν και οι άλλοι όταν έρχονται στην δική σου θέση.Αυτό που δεν μπορείς να ξεπεράσεις όμως είναι η πολύωρη αναμονή για την πτήση σου...
Mια αναμονή που δεν βλέπεις την ώρα να τελειώσει.Να κοιτάς συνέχεια την οθόνη των αναγγελιών και να περιμένεις την δική σου πτήση...Δεν θα την ξεχάσω ποτέ...
(συνεχίζεται...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου