Μια ζωή σε τεντωμένο σκοινί...

Σήμερα το μεσημέρι αγαπητοί, ήλθα σε επαφή με τον θάνατο (δεν πρόκειται για μένα. Απλά -λόγω δουλειάς-κάποιες φορές χρειάζεται να είμαστε παρόντες σε κάποιες επεμβάσεις, για να επιλύουμε πιθανά προβλήματα που ίσως-και τις περισσότερες φορές-συμβαίνουν κατά την διάρκεια της επέμβασης...

Τον "είδα" λοιπόν, να προσπαθεί να πάρει μαζί του την ασθενή. Σε μια στιγμή που όλα πήγαιναν καλά και είχαν ομαλή πορεία..Ξαφνικά "αυτό¨ς" να κάνει την επίθεση του απρόσμενα. Εκεί που δεν το περιμένεις. Με αδυσώπητο τρόπο και μεγάλη ορμή...Να ρίχνει την πίεση της ασθενούς...ευθεία γραμμή.'Οχι ,μαλάξεις... κάτι κινείται στο μόνιτορ...Οι σφυγμοί δεν επανέρχονται...Οι ιατροί όμως, με πείσμα και ψύχραιμοι να προσπαθούν να σώσουν την κατάσταση. Με όλα τα μέσα και τις υπάρχουσες τεχνικές...

Εμείς από έξω,-ανήμποροι- να κοιτάμε τις προσπάθειες τους, και να έχουμε παγώσει από το σκηνικό που επικρατούσε...Να παρακολουθούμε την μάχη που δινόταν μεταξύ τόσων ανθρώπων, και την επιμονή του θανάτου για να επικρατήσει...

Μια μάχη που τελικά κερδήθηκε-προς το παρόν-τουλάχιστον από την θέληση του ανθρώπου για να απολαύσει περισσότερες ευτυχισμένες, αλλά και να νιώσει και τις δυσάρεστες στιγμές της ζωής ...

Εικόνες αξέχαστες και συγκλονιστικές, που δεν θα ξεχαστούν και δεν θα σβηστούν από την μνήμη μου...για πάντα...