Πολύς λόγος γίνεται για τις συντεχνίες και τα κλειστά επαγγέλματα τελευταία.
Η αιτία φυσικά, είναι το επικείμενο άνοιγμα των παραπάνω επαγγελματικών δραστηριοτήτων.

Από πότε όμως υπάρχουν αυτές οι συντεχνίες ; Τι είναι ; Πώς ήταν δομημένες και ποιος ο ρόλος τους τότε και τώρα ;

Οι συντεχνίες λοιπόν “ ήταν ένας συνεργατικός και συνεταιρικός θεσμός, έτσι όπως αναπτύχθηκε στον ελλαδικό χώρο υπό δυσμενείς ιστορικές συνθήκες. Οι διάφορες μορφές του, οι τρόποι των ποικίλων οργανώσεών του, η δράση του και η σημαντική επαγγελματική και εμπορική του ανάπτυξη και εξάπλωση, αποτελούν ιδιαίτερα ευρύ θέμα, καθώς η σωματειακή και συνεταιριστική οργάνωση στάθηκε μια από τις χαρακτηριστικές εκδηλώσεις της ελληνικής προβιομηχανικής κοινωνίας.”

Δηλαδή μια συγκροτημένη ομάδα που είχε ως σκοπό την επιβίωση της κάτω υπό δυσμενείς συνθήκες. Συνθήκες δυσβάστακτες για την εποχή εκείνη. Φυσικά και δεν ήταν όλοι μέσα σε αυτήν την ομάδα.

Είχαν δηλαδή ένα κοινοτικό πνεύμα μεταξύ τους.
“ Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας οι οικισμοί, τα χωριά και οι πόλεις ανέπτυξαν ένα κοινοτικό πνεύμα που εγγυάτο τη συνοχή τους. Η συνοχή αυτή ήταν αποτέλεσμα των παραγωγικών, κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων που αναπτύσσονταν μέσα στην κοινότητα. Την περίοδο αυτή οι Έλληνες επαγγελματίες και έμποροι στήριζαν την κοινωνική τους οργάνωση στις συντεχνίες ή 'ισνάφια[1]. Σε αυτές οι οικονομικές λειτουργίες-δραστηριότητες, (παραγωγή) ξεκινούσαν από την διευρυμένη οικογένεια και βασίζονταν σε μια αρχή κοινοκτημοσύνης που σήμαινε συνιδιοκτησία μέσων παραγωγής, εκμετάλλευση από κοινού της περιουσίας, συνεργασία σε όλες τις δραστηριότητες και κοινωνικοποίηση δηλαδή ίση κατανομή του εισοδήματος. Οι συντεχνίες ρύθμιζαν την ποιότητα των προσφερομένων προϊόντων και υπηρεσιών, όριζαν τις τιμές και φρόντιζαν για την ομαλή ζωή των μελών τους (η υπογράμμιση είναι του γράφοντος). Όμοια με τις κοινότητες συνέβαλλαν στην οικονομική, διοικητική και πολιτική αυτονομία των μελών τους.”

Όριζαν τις τιμές και φρόντιζαν για την ομαλή ζωή των μελών τους. Πώς το κατάφερναν αυτό ; Φυσικά με την ανοχή των κατακτητών.
Φυσικά με την συνεργασία αυτών. Με αυτοσκοπό να μπορούνε να έχουν ένα επίπεδο διαβίωσης ανώτερο, σε σχέση με άλλους .
Ποιους άλλους ;
Με άλλους ομόθρησκους τους, με άλλους Έλληνες...

Φαίνεται άλλωστε και από την Διοικητική δομή που είχανε...
“Στη δομή της, η συντεχνία, αποτελείται από τρεις βασικούς συντελεστές: τον μάστορα, τον κάλφα το βοηθό του μάστορα και το τσιράκι ή μαθητευόμενο. Αρχηγός της συντεχνίας ήταν ο πρωτομάστορας, ο εκλεγμένος εκπρόσωπός της και μεσολαβητής μεταξύ των Τούρκων και των Ελλήνων(η υπογράμμιση είναι του γράφοντος) . Πέραν της φροντίδας για τη συλλογή των φόρων, ήταν υπεύθυνος για τη σύναψη συμφωνιών μεταξύ των μαστόρων[2], καθόριζε τις τιμές των ειδών που κατασκεύαζαν ή εμπορεύονταν, όριζε τα ημερομίσθια, εξασφάλιζε γρήγορη και συμφέρουσα προμήθεια των πρώτων υλών από τους τόπους της παραγωγής τους και μεριμνούσε για τη δίκαιη κατανομή τους[3]. Τα περισσότερα ισνάφια διέθεταν μεγάλα οικονομικά αποθέματα που ήταν αποτέλεσμα της μηνιαίας ή ετήσιας εισφοράς των μελών.”

Δεν μας παραξενεύει το γεγονός, ότι τώρα που θα αρθούν αυτοί οι περιοριστικοί για μια μεγάλη μάζα ανθρώπων (νέων κυρίως ) αντιδρούν.
Αντιδρούν, γιατί θα χάσουνε τα συγκεκριμένα προνόμια. Προνόμια που τους έδωσαν κάποιοι “κατακτητές”.

Tελειώνουν όμως. Πλησιάζει και η ώρα της δικαίωσης.
Θα ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα.
Θα κλείσει μια μαύρη σελίδα για την χώρα μας.