Ο παραπάνω τίτλος, είναι μια απάντηση στο πολύ ωραίο κείμενο που γράφτηκε στο protagon από τον Άλκη Γαλδαδά.
Αναφέρει τα παράδοξα , παράτυπα και παράξενα που κυριαρχούν αυτές τις άγιες (;) μέρες, στην χώρα μας.
Μια χώρα, που βρίσκεται στην δίνη μιας πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης (περισσότερο αξιών κατά την γνώμη μου).Μέσα σε όλα αυτά- φυσικά- και ο παραδοσιακός τρόπος εορτασμού του Πάσχα στην χώρα μας.
Τι να πρωτοδούμε...; Την έλευση του Αγίου φωτός (μόνο η έκφραση αυτή από μόνη της ξενίζει. Από ποιον άγιο δημιουργήθηκε η φλόγα αυτή άραγε...). Με όλες τις πρέπουσες τιμές (;) αρχηγού κράτους (βαρέθηκα να βάζω ερωτηματικά που δηλώνουν απορία...). Συμπεριλαμβανομένου φυσικά και τα έξοδα αυτών των τιμών ( η τιμή, τιμή δεν έχει....). Πόσες ψυχές άραγε, θα μπορούσαν να αγαλλιάσουν αποδίδοντας σε αυτές τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για το Άγιο φως ;
Να σχολιάσουμε για τις συνήθειες του Χριστεπώνυμου πλήθους ; Ντυμένοι στην τρίχα για τον Επιτάφιο, με μαλλί φρεσκοβαμμένο και περμανάντ λίγα λεπτά μετά την έξοδο από το κομμωτήριο. Ποια είναι άραγε, η θλίψη που νιώθουν για τον θάνατο του Χριστού...;
Στην Ανάσταση, όπου πηγαίνουμε ένα τέταρτο πριν και φεύγουμε πέντε λεπτά μετά . Πνιγμένοι από αγάπη, προς τον συνάνθρωπο μας έτσι ώστε να τον κάψουμε με κάθε είδους βεγγαλικά. Χωρίς να κάνουμε διακρίσεις στις ηλικίες....
Τελειώνοντας, για την επόμενη μέρα με το γιουρούσι στο Πασχαλιάτικο κρέας .Λες και τις υπόλοιπες μέρες, τρεφόμαστε μόνο με όσπρια, ζυμαρικά και γάλα κατσίκας....
Τέτοιο Πάσχα δεν το θέλω (αλλά το υπομένω κάθε χρόνο).
Δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου