Στις 25 Μαΐου 2007 έσβηνε η Αμαλία Καλυβίνου. Χτυπημένη από τον καρκίνο. Νια γυναίκα που συγκίνησε αλλά και εξόργισε.
Αυτήν θέλησε ο φίλος μου Νίκος να θυμίσω, μέσα από το μπλογκ. Δίνοντας το συγκεκριμένο άρθρο της Καθημερινής με τίτλο “Oι ογκολόγοι, πρωταθλητές στον χρηματισμό”.
Kαταχήν να ευχαριστήσω τον φίλο, αλλά ο τίτλος μάλλον αδικεί και τις άλλες ειδικότητες....Αυτό όμως δεν της παρούσης.
Κάποιος θα περίμενε ότι τα τελευταία κείμενα της Αμαλίας, θα μπορούσαν να αλλάξουν λίγο τα πράγματα. Να ευαισθητοποιήσουν τον ιατρικό-και όχι μόνο- κόσμο.
Τίποτα όμως, δεν έχει αλλάξει (δεν ξέρω αν χειροτέρευσε η κατάσταση), τίποτα το θετικό δεν έχει γίνει .Το “φακελάκι”, όπως λέει το άρθρο συνεχίζει απτόητο. Όπως και η ομερτά, μεταξύ των υγειονομικών.
Ανθρώπων γαντζωμένων στο χρήμα .Στον απότομο –και φυσικά παράνομο-πλουτισμό. Με κάθε μέσο και με κάθε κόστος. Τις περισσότερες φορές ανθρώπινο. Φυσικά όχι το δικό τους αλλά των αρρώστων. Επενδύοντας πάνω στον ανθρώπινο πόνο, αλλά και στην μειονεκτική θέση που βρίσκονται. Όχι μόνο οι ασθενείς (όπως η Αμαλία), αλλά και οι συγγενείς αυτών.
Τότε λοιπόν τι θα γίνει?
Σε παρόμοιες συζητήσεις, αυτό που έβγαινε και υποστηρίζω ακράδαντα είναι ότι θα υπάρξουν σκληρά περιστατικά. Άγρια περιστατικά με πρωταγωνιστές ιατρούς. Ίσως να ακούγεται λίγο σκληρό, αλλά εκεί δείχνουν ότι θα πάνε οι καταστάσεις. Φυσικά υπάρχουν και ιατροί, οι οποίοι πάνω από όλα είναι Άνθρωποι.
Ο κόσμος –λόγω κρίσης- έχει γίνει πολύ πιο απαιτητικός (φυσικό άλλωστε) και διεκδικητικός. Αν βάλετε και τον πόνο που νιώθει για το αγαπημένο του πρόσωπο, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό.
Όπως εκρηκτικές και συγκινητικές, ήταν οι μέρες που ακολούθησαν μετά τον θάνατο της Αμαλίας.
Γιατί, τελειώνοντας με μια φράση της
Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου