Το αδιανόητο.

Είναι λίγο – πολύ γνωστό το θέμα σχετικά με τις Διοικήσεις των ΔΕΚΟ. Αυτές που απέφυγαν ( αγνοώντας ;), τις πρωθυπουργικές παραινέσεις για μειώσεις μισθών.

Παραινέσεις –διαταγές, που είχανε γίνει ήδη από τον Νοέμβριο του 2011 ( μέσω εγκυκλίου) προς του Διοικητές για μειώσεις μισθών. Να μειώσουν  την ανώτατη αμοιβή στα 1.900 ευρώ για τους εργαζομένους και 5000 ευρώ για τα διευθυντικά στελέχη. Πράγμα που φυσικά δεν έγινε.

Έρχεται τώρα ο Αντώνης Σαμαράς, να αντιμετωπίσει αυτή την περίεργη κατάσταση. Βέβαια παρόμοια κατάσταση αντιμετωπίζει ( όπως αντιμετώπιζε και ο ΓΑΠ) με τους υπουργούς του. Οι τελευταίοι, αρνούνται να προβούν σε περικοπές λόγω «πολιτικού κόστους».

Ένα κόστος, που θα είχε αρνητικό αντίκτυπο για την πολιτική τους καριέρα.

Αυτό όμως με τις Διοκήσεις είναι διαφορετικό. Σκεφτείτε ότι είναι απλοί διορισμένοι ως  επικεφαλής. Οι οποίοι μπορούν να απολυθούν ( με την διαδικασία της παραιτήσεως) ανά πάσα στιγμή. Είναι αυτοί, που αρνούνται να υπακούσουν στια αποφάσεις συνολικά της κυβέρνησης ( αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού προσωπικά).

Έτσι ο τελευταίος, κάθεται και τους παρατηρεί αμήχανος και έχοντας χάσει από τη αρχή την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να έχει χάσει το ηθικό έρεισμα, για τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που πρέπει αν κάνει η κυβέρνηση.

Να μην μπορεί να διανοηθεί ούτε το αυτονόητο.

Το αδιανόητο δηλαδή.