Θέλουμε να συζητάμε ?

Ο άνθρωπος, ως ζωντανό ον από την αρχή της ύπαρξης του επικοινωνεί. Επικοινωνεί με τα άλλα όντα και κυρίως με τα ανθρώπινα με τον λεκτικό τρόπο. Δηλαδή με τις λέξεις.

Λέξεις, που σχηματίζουν προτάσεις μέσα από συζητήσεις. Κάποιες φορές οι τελευταίες οδηγούν σε συμφωνία και άλλες σε διαφωνία.

Κυρίαρχο στοιχείο όμως, είναι η ανταλλαγή των απόψεων μέσω της συζήτησης.

Τώρα τελευταία, οι συζητήσεις έχουν ως μόνιμο θέμα την κρίση και τα απότοκα της. Άλλες φορές γίνονται σε ήρεμο κλίμα και άλλες σε τεταμένο. Ο καθένας εκθέτει τις απόψεις ,ανάλογα με την πρότερη εμπειρία που έχει αλλά και ανάλογα με τα συμφέροντα του.

Αυτό όμως που παρατηρείται πιο έντονα ,είναι η τάση των ανθρώπων ( ίσως στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο) να πείσουν με κάθε κόστος τον ( ή τους ) συνομιλητή του ( τους).Κρατώντας κλειστά τα αυτιά σε κάθε άποψη-τοποθέτηση. Θεωρώντας a priori  ότι κατέχουν μόνο αυτοί την αλήθεια .Ότι πρέπει μάλιστα, να την ασπασθεί και ο άλλος συν-ζητητής.

Αυτό ενισχύεται ακόμη περισσότερο- κατά την γνώμη μου -εξαιτίας της κρίσης  και λόγω της  συναισθηματικής φόρτισης που υπάρχει.

Η πραγματικότητα τελικά είναι, ότι δεν θέλουμε να συζητήσουμε. Δεν θέλουμε να ακούσουμε ίσως κάποιες αλήθειες που πονάνε. Που θα μας κάνουν να σκεφτούμε ότι και εμείς βάλαμε – με την στάση μας- ένα μικρό λιθαράκι, για να γιγαντωθεί αυτό που λέγεται κρίση με όλες τις εκφάνσεις της.

Κρίση, η οποία θα σταματήσει όταν θα μάθουμε να ακούμε, να αφουγκραζόμαστε και να επεξεργαζόμαστε τις σκέψεις των άλλων. Με νηφαλιότητα και κριτική σκέψη.

Βασικό όμως είναι να θέλουμε να συζητάμε.

Το ερώτημα όμως είναι, θέλουμε να συζητάμε ;