Συγκλονισμένος από τον άδικο χαμό του Έλληνα φοιτητή στην πόλη L'Aquila. Συγκλονισμένος γιατί πέρασα και εγώ κάποια χρόνια -σε άλλη πόλη βέβαια- της Ιταλίας.
Φοιτητής και εγώ, όπως ο Βασίλης. Μια φοιτητική ζωή, γεμάτη από πολύ δυνατές συγκινήσεις. Απογοητεύσεις,νοσταλγία για την Ελλάδα,δοκιμασμένες φιλίες,δυσκολίες στην προσαρμογή του εκεί τρόπου ζωής. Φυσικά και κάποιες χαρές. Ελάχιστες όμως. Η καθεμιά με το δικό της ειδικό βάρος.
Έτσι λοιπόν ,βλέποντας στο διαδίκτυο τις εικόνες από τα χαλάσματα συγκινήθηκα. Θυμήθηκα και το δικό μου πέρασμα από εκείνη την χώρα. Για λίγο, ταυτίστηκα με τον Βασίλη. Ένας νέος άνθρωπος με τον δικό του σκοπό (φοιτητής στην σχολή Πολιτικών Μηχανικών που ετοίμαζε την πτυχιακή του) και όνειρα για το μέλλον.
Ένα μέλλον που κατέρρευσε ,όπως τα σπίτια της μεσαιωνικής αυτής πόλης. Μέσα στην νύχτα, από έναν αδυσώπητο σεισμό. Θέλοντας ίσως να προλάβει τον ερχομό μιας καινούριας μέρας. Να μην αφήσει ούτε το παραμικρό ίχνος αισιοδοξίας.
Στο τέλος, η τραγική φιγούρα της μητέρας του. Να στέκεται εκεί .Πάνω από τα χαλάσματα. Περιμένοντας για κάποιο ελπιδοφόρο μήνυμα. Που δεν ήρθε όμως ποτέ...
Καλό σου ταξίδι Βασίλη, buon viaggio. Όταν μας κοιτάς από ψηλά, κέρνα και κανένα espresso στους αγγέλους. Να είσαι σίγουρος ότι θα το εκτιμήσουν....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου