Αγανακτισμένες σκέψεις

Αφορμή για τον τίτλο του κειμένου, είναι από το εξαιρετικό άρθρο του κου Άγγελου Χανιώτη στην Καθημερινή της 26/06/2011.

Ιδιαίτερα το σημείο όπου μιλάει για τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ πολιτών και συστήματος.

Πελατειακές σχέσεις

Επί τριάντα πέντε χρόνια δίναμε πάνω από το 80% των ψήφων σε κόμματα βουτηγμένα στη διαφθορά και το ψέμα, βολεμένοι στις πελατειακές σχέσεις και την ανομία. Ψηφίζαμε το κόμμα που θα μας νομιμοποιούσε το αυθαίρετο και τον βουλευτή που θα εξασφάλιζε μια θέση στο Δημόσιο στον άχρηστο για οποιαδήποτε άλλη δουλειά βλαστό μας. Ενισχύαμε έμπρακτα τη φοροδιαφυγή, όταν υποκύπταμε στη διπλή ταρίφα του ταξιτζή, κάναμε τα στραβά μάτια στην ανυπαρξία αποδείξεων και δίναμε φακελάκια στον γιατρό και τον δικηγόρο. Βλέπαμε να σπαταλιούνται πολύτιμοι πόροι σε πανεπιστήμια-μαϊμούδες στην επαρχία και ανεχόμασταν τον αιώνιο φοιτητή. Πληρώναμε τα «γρηγορόσημα» και δωροδοκούσαμε πολεοδομικά γραφεία και εφορίες. Χαζοχαιρόμασταν όταν κάθε κυβέρνηση υπέκυπτε στις απαιτήσεις των συντεχνιών. Καταναλώναμε τα σκάνδαλα ως θέαμα, για να τα ξεχάσουμε με την πρώτη ευκαιρία. Οταν ακούγαμε ότι στην Κρήτη τα ίδια πρόβατα τα μετρούσαν τρεις και τέσσερις φορές για τις επιδοτήσεις, γελούσαμε με τους κουτόφραγκους και καμαρώναμε για τη μαγκιά μας.

Ολα αυτά τα ξέραμε και είναι υποκριτικό να παριστάνουμε τους έκπληκτους. Υπεύθυνα για την κρίση αξιών και τη διαφθορά σε όλους τους θεσμούς της κοινωνίας και του κράτους δεν είναι ούτε τα 400 χρόνια της τουρκοκρατίας ούτε τα 150 της ξενοκρατίας. Αυτή η κατάσταση δημιουργήθηκε στα τελευταία τριάντα χρόνια και μια πραγματική αλλαγή επιβάλλει να δεχτούμε κι εμείς οι πολίτες το μερίδιο των ευθυνών μας.

Σημάδι της φθοράς των αξιών είναι και η επιλεκτική μας αγανάκτηση. Χιλιάδες ήταν οι δεκαπεντάχρονοι και δεκαεξάχρονοι που διαδήλωσαν δικαιολογημένα για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, φωνάζοντας το αδικαιολόγητα γενικευτικό «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».

Όταν λίγο αργότερα μια βόμβα τρομοκράτη κομμάτιασε έναν Αφγανό συνομήλικό τους, δεν τους είδα ούτε να διαδηλώνουν ούτε να φωνάζουν το δικαιολογημένα γενικευτικό «τρομοκράτες, γουρούνια, δολοφόνοι». Οταν η αγανάκτηση είναι επιλεκτική δεν είναι πειστική.

Δηλαδή, σκιαγραφεί την συμπεριφορά ενός κόσμου που είχε μάθει στο “ κλείσιμο του ματιού ”. Να κλείνει το μάτι, ο ένας στον άλλο. Συνομωτικά. Να γίνεται η δουλειά και για τα υπόλοιπα , έχει ο Θεός. Αλλά και οι δανειστές μας.

Ήρθε ο καιρός όμως, οι δανειστές να ζητήσουν πίσω αυτά που δάνεισαν .

Εμείς όμως ; Ρίχνουμε το ανάθεμα . Όχι μόνο εμείς οι απλοί πολίτες, αλλά και κάποιοι άλλοι επιφανείς που μιλάνε για αιχμαλωσίες....

Φαίνεται ότι προτιμάνε την ντόπια αιχμαλωσία από την Ευρωπαϊκή.

Φυσικά, θα πει κάποιος. Είναι πιο προσοδοφόρα