Η αφορμή είναι από ένα άρθρο που
διάβασα στο capital.gr. από τον Άγη Βερούτη. Με
πολλή οργή και αγανάκτηση, δηλώνει ότι θα μείνει στην χώρα του για να παλέψει.
Χωρίς να κάνει σκέψεις για
μετανάστευση. Για την φυγή στο εξωτερικό. Μια διαδικασία απάνθρωπη και σκληρή.
Η εκρίζωση ανθρωπίνου δυναμικού από τον
τόπο του, θα εξοντώνει τους ίδιους και αποδυναμώνει ταυτόχρονα την χώρα.
Μαζί του και εγώ λοιπόν γράφω αυτό
που σκέπτομαι εδώ και καιρό. Από την αρχή της κρίσης.
Θα μείνω και εγώ εδώ ( φυσικά δεν
θα μπορούσα να φύγω λόγω ηλικίας αλλά και οικογενειακής κατάστασης, 42 ετών με
δύο παιδιά θεωρείται μεγάλος για το εξωτερικό).Θα μείνω να παλέψω και να
αντισταθώ.
Να αντισταθώ στις παράλογες
αντιλήψεις που θέλουν μια κοινωνία κρατικοδίαιτη. Γεμάτη με χιλιάδες δημ. υπαλλήλους
που δεν θα έχουν λόγω ύπαρξης στις εργασίες τους.
Να αντισταθώ, στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που
μοναδική τους ενασχόληση είναι η –δήθεν –προστασία των παραπάνω υπαλλήλων. Ζητώντας
ολοένα περισσότερα προνόμια, υποθηκεύοντας όμως το μέλλον της χώρας.
Να αντισταθώ, στις συντεχνίες που
περιχαρακώνουν μια κοινωνία σε ημέτερους και πελάτες-καταναλωτές. Οι οποίοι
είναι υποχρεωμένοι να τους προσκυνάνε και να είναι αναγκασμένοι να δέχονται τους
δικούς τους κανόνες. Σαν να μην υπάρχει η ελεύθερη σκέψη και επιλογή.
Για τους παραπάνω αλλά και για πολλούς
άλλους λόγους, θα μείνω και θα αντισταθώ. Για να λέω στο μέλλον ότι προσπάθησα
( άσχετα αν πέτυχα κάτι ή όχι) και δεν έμεινα απαθής.
Στην απόπειρα βεβήλωσης του ιστορικού και πολύπαθου αυτού
τόπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου