Τελικά, υπάρχει διάθεση για αλλαγή ;
Είναι ένα ερώτημα ,που κάνω όλο και πιο συχνά σε ανθρώπους, που συζητώ μαζί τους
σχετικά με την κατάσταση της χώρας.
Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει αν γίνουν
οι αλλαγές. Είναι αναγκαίες ( αν όχι αναπόφευκτες). Όταν όμως η συζήτηση
έρχεται στην πρόθεση ψήφου, εκεί υπάρχει ένα είδος αμηχανίας.
Ιδίως, όταν αρχίζεις και τους προτείνεις
μια σειρά επιλογών, από πολιτικούς σχηματισμούς -που δεν υπήρχαν στο
κοινοβούλιο μέχρι τώρα – αρχίζουν τις αμφισβητήσεις.
Κάποιοι μάλιστα αρχίζουν και τις ειρωνείες.
Θεωρούν ότι τα κόμματα ( που θα ψηφίσουν) πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, να έχουν μια
ηγεμονική τάση. Να είναι αυτά που ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ
θα “νικήσουν”. Οι συμπεριφορές αυτές, μοιάζουν τις ποδοσφαιρικές αντιπαραθέσεις
των –λεγόμενων- μεγάλων ( ;) ποδοσφαιρικών
ομάδων της χώρας. Ή εμείς ή εκείνοι....( δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το ποδόσφαιρο
στην Ελλάδα είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας).
Ο
Έλληνας ψηφοφόρος, είναι μάλλον συντηρητικός ( όπως γράφει και ο Νίκος
Δήμου).Δεν του αρέσουν οι αλλαγές ( όταν αφορούν αυτόν κυρίως). Συμφωνεί, όταν αφορούν
τους άλλους....
Μετά από όλα αυτά, αναρωτιέται
κανείς αν υπάρχει διάθεση για αλλαγή. Αν πραγματικά, θέλουμε να κάνουμε την
επανάσταση μας και να τα αλλάξουμε όλα.
Να τα κάνουμε πιο λειτουργικά, πιο
ανθρώπινα
Υπάρχει διάθεση ...;
1 σχόλιο:
Ενδιαφέρον τίτλος. Λοιπόν, θεωρώ ότι σε δύσκολους ή ασταθείς καιρούς, στις κοινωνίες οι οποίες μεταβάλλονται ανάλογα με τη μετακίνηση πληθυσμών, την εκάστοτε φορολογία, την εκπαίδευση που είναι προσιτή ή απρόσιτη, τις διεφθαρμένες ηγεσίες, τις συγχωνεύσεις ή χρεωκοπίες εταιρειών, ένα αποτυχημένο για πολλούς μοντέλο παγκοσμιοποίησης, η αλλαγή είναι κάτι το αδιαπραγμάτευτο. Είναι αυτό που απαιτείται από τις συνθήκες της αγοράς, του ανταγωνισμού αλλά και του ίδιου του ατόμου προσωπικά, το οποίο πολλές φορές δε θέλει να το σκέφτεται ή δε θέλει να το δεχτεί. Η ανάπτυξη ή η βελτίωση των ικανοτήτων του, που δεν είναι απαραίτητα μόνο για επαγγελματικούς λόγους αλλά και για προσωπικούς, για λόγους συμβίωσης με τον ίδιο τον εαυτό του ή με την οικογένειά του, είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Σε αντίθετη περίπτωση δημιουργείται ανασφάλεια, πίεση και ανάγκη να διαχειριστούμε ή να ηγηθούμε αυτής της μεγάλης αλλαγής της κοινωνίας. Έτσι ή αλλιώς η αφοσίωση στην αλλαγή θα έρθει μόνον εάν παραδεχτούμε πράγματα που δε γνωρίζουμε και αποφασίσουμε να τα γνωρίσουμε.
Δημοσίευση σχολίου